Με φέρανε την βήματα σε μια βόλτα που έκανα (η βόλτα είναι καθημερινή συνήθεια πια τις μέρες της πανδημίας και της αναστολής εργασίας), τα βήματα τα δικά μου και του τετράποδου φίλου μου, στην συνοικία Νέα Σεπόλια του Περιστερίου και πιο συγκερκιμένα στην εκκλησία του Άγιου Ιωάννη του θεολόγου.
Ήταν πολύ όμορφη η βόλτα αυτή στα σοκκάκια και τους δρόμους ετούτης της γειτονιάς. Ελάχιστες πολυκατοικίες και πολλά μονώροφα ή δίπατα σπίτια και επίσης πολλές βιοτεχνίες και αποθήκες. Μια εικόνα όμως τάξης και καθαριότητας.
Αλλά θα μου πείτε, τι δουλειά έχει το Περιστέρι με τα Σεπόλια και γιατί μας τα λες αυτά; Όμως, μια ζωή Σεπόλια ήταν αυτή η περιοχή και σε όλες τις αναφορές του παρελθόντος ως Σεπόλια αναφέρεται. Κι ας υπάρχει το φυσικό σύνορο του Κηφισού (που έχει μετατραπεί σε τεχνητό σύνορο της εθνικής οδού τις τελευταίες δεκαετίες). Σεπόλια ήταν και γι αυτό έχει σήμερα το όνομα Νέα Σεπόλια. Κι ευτυχώς για τους ανθρώπους βέβαια, που δεν είναι η γειτονιά τους στα Σεπόλια του Δήμου Αθηναίων αλλά στα Νέα Σεπόλια του Δήμου Περιστερίου. Φημίζεται ο Δήμος Περιστερίου για τις υπηρεσίες καθαριότητας που προσφέρει στους δημότες του, για τα παρκάκια που φτιάχνει και συντηρεί και για πολλά άλλα που τα λένε οι κάτοικοι, αλλά δεν είναι της «αρμοδιότητάς» μας.
Ο εύκολος δρόμος για να πάει κάποιος από τα Σεπόλια στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο είναι από την Δυρραχίου και την προέκτασή της που λέγεται Κωνσταντινουπόλεως. Όταν φτάσει ο περιπατητής σε ένα εξαιρετικό παρκάκι που έχει φτιάξει ο Δήμος Περιστερίου εκεί επί της Κωνσταντινουπόλεως, που έχει παιδική χαρά μάλιστα και είναι πεντακάθαρο και πολύ περιποιημένο, κάνει δεξιά τον δρομάκι δίπλα στο μικρό φυτώριο και μετά από 300 μέτρα βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία.
Εμείς όμως διαλέξαμε τον δύσκολο δρόμο. Περάσαμε κάτω από την εθνική, από την υπόγεια διάβαση, λίγο πιο πέρα από το σούπερ μάρκετ Γαλαξίας. Θλιβερή αυτή η υπόγεια διάβαση. Βρωμιά και δυσωδία. Και τώρα ήταν λίγο καθαρότερη από την προηγούμενη φορά που είχα περάσει. Είχε λιγότερα σκουπίδια. Η δυσωδία όμως, η μυρωδιά από τα ούρα και τα κόπρανα, δεν φεύγει εύκολα. Ειδικά όταν αυτή συντηρείται από όσους το βρίσκουν ως κατάλληλο σημείο να κάνουν τις ανάγκες τους εκεί. Αυτή η διάβαση σε οδηγεί κατευθείαν σε ένα δρόμο που βγαίνει στην εθνική οδό. Ο δρόμος αυτός έχει ένα πεζοδρόμιο πλάτους 50 πόντων έως καθόλου πεζοδρόμιο σε ορισμένα σημεία. Χρειάζεται πολλή προσοχή όταν περπατά κάποιος εκεί γιατί τα αυτοκίνητα τρέχουν γρήγορα και περνούν ακριβώς δίπλα από τον πεζό. Στην έξοδο της υπόγειας διάβασης, είδα μάλιστα ότι κάτω από την γέφυρα της εθνικής οδού υπάρχει ένας χώρος που έχει μετατραπεί σε διαμέρισμα από κάποιους άστεγους και μπαίνουν από μια τρύπα σε αυτό. Δες που μένουν οι άνθρωποι όταν είναι απελπισμένοι και αβοήθητοι, σκέφτηκα.
Από κει λοιπόν πέρασα και βρέθηκα κατευθείαν στα μικρά δρομάκια με τα σπιτάκια, που δεν ήταν τίποτα βίλες βέβαια, αλλά όμως ήταν καθαρά και περιποιημένα. Τα ζήλευα, ειδικά όσα από αυτά είχαν και αυλές. Και ήταν ήσυχα. Με την διαίσθηση περισσότερο, βγήκα μέσα από εκεί και περνώντας από το 47ο δημοτικό σχολείο Περιστερίου έφτασα στην πλατειούλα που είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος.
Συμπαθητική πλατεία μπροστά και γύρω από την εκκλησία, με περιποιημένα φυτά, καθαρή και με παγκάκια, που δεν ήταν σπασμένα και λερωμένα, όπως αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην δική μας γειτονιά.
Ένα κρεοπωλείο, στην μία πλευρά, μας θυμίζει με την ταμπέλα του ότι είναι εκεί από το 1959!
Σε αυτό το σημείο υπάρχουν πλέον και αρκετές πολυκατοικίες γιατί έχουμε φτάσει αρκετά κοντά στην Κωνσταντινουπόλεως και στην πλατεία Μπουρναζίου.
Στην επιστροφή δεν παρέλειψα να βγάλω μερικές φωτογραφίες ακόμα από το μαγγανοπήγαδο που είναι στην αυλή της μικρής εκκλησίας των Ταξιαρχών, πάνω στην Κηφισού (ιερός ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών, ο οποίος «ανηγέρθη από τiς οικογένειες Αισώπου - Γονατά»).
Και μετά, να καταλήξω στην ηρεμία του ΒΟΤΡΥΣ, που έπιασα ένα τραπεζάκι κάτω από την παχιά σκιά ενός πανύψηλου δέντρου και παρήγγειλα στον μαγαζάτορα έναν σκέτο ελληνικό, για να τον πιώ βλέποντας τα παιδιά να παίζουν στην παιδική χαρά παραδίπλα και τους άλλους που έχουν αφήσει τα σκυλιά τους ελεύθερα στο καινούργιο πάρκο σκύλων παραπέρα και κόσμο αρκετό να μπαινοβγαίνει στο μνημείο, γιατί κάποια εικαστική έκθεση έκαναν εκεί νομίζω αυτές τις μέρες... κι άφηνα την φαντασία μου να τρέχει ελεύθερα κι εγώ.