Είδα την Δυρραχίου με φαρδιά πεζοδρόμια εκατέρωθεν να γίνεται κανονικός εμπορικός δρόμος, που τύφλα νάχουν δίπλα του η παλιά (γιατί η νέα έχει προ πολλού πεθάνει) Αγίου Μελετίου αλλά και η Πατησίων που αργοσβήνει. Και να συνεχίζει η Δυρραχίου σαν εμπορικός δρόμος και ως Βορείου Ηπείρου.
Ειδα οικογένειες και μόνους και παρέες νέων να περπατούν εκεί και μετά να κατευθύνονται παραπέρα. Εκεί που είδα ένα δίκτυο πεζόδρομων και δρόμων ήπιας κυκλοφορίας και κανονικών δρόμων με πολύ φαρδιά πεζοδρόμια, που νάχουν που και που κάνα δεντράκι και σκορπισμένες εκεί μερικές από τις άχρηστες ζαρντινιέρες της Πανπιστημίου, δίκτυο που να οδηγεί από το εμπορικό κομμάτι των Σεπολίων στον λόφο Σκουζέ και ακόμα πιο πέρα στο λόφο του Κολωνού. Από ένα σημείο του, είδα, να ξεκινάει άλλο δίκτυο περιπάτου, που να σε βγάζει στην Ακαδημία Πλάτωνος, στο πάρκο της, που εύχομαι να παραμείνει πάρκο.
Αυτός κι αν θα ήταν μεγάλος περίπατος!
Οράματα όμως. Που δεν σημαίνει, ότι δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αρκεί να τα δουν και να τα ενστερνιστούν περισσότεροι άνθρωποι.
Όπως και το άλλο όραμα. Αυτό της αξιοποίησης του ΒΟΤΡΥΣ και του ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ, της σύνδεσής τους με τον χώρο του πρώην εργοστάσιου ΑΤΛΑΣ και με τον χώρο των μελλοντικά υπογειοποιημένων γραμμών.
Ζούμε όμως μια άλλη πραγματικότητα. Αυτήν που τα μουσεία γίνονται μέσα στα πάρκα, τα νέα σχολεία μέσα σε άλλα πάρκα, άλλα νέα σχολεία μέσα σε ήδη λειτουργούντα σχολεία, κλειστά γήπεδα μέσα σε αθλητικά κέντρα και ελεύθεροι δημόσιοι αθλητικοί χώροι παραχωρούνται για εκμετάλλευση σε αθλητικές ομάδες. Αυτήν την πραγματικότητα, που οι μεγάλοι περίπατοι γίνονται σε δρόμους με πολλή κίνηση και καυσαέρια και αυτό που κάποιος μπορεί να διαπραγματευτεί εκεί είναι το πόσο φαρδύς θα είναι ο δρόμος ή πόσο φαρδύ το πεζοδρόμιο, αυτήν που ο λόφος Στρέφη δίνεται για αξιοποίηση σε real estate, αυτήν την πραγματικότητα των τεχνοκρατών που δεν μπορούν να έχουν οράματα, γιατί δεν βλέπουν τίποτα άλλο πέρα από το κέρδος και το πολιτικό τους βόλεμα.