Αγανάκτησα προχθές, όχι για πρώτη και δυστυχώς ούτε για τελευταία φορά απ' ότι φαίνεται. Ξεκίνησα νάρθω με το Beverly από την Ομόνοια προς τα Σεπόλια. Μ' έπιασε κάτι σαν θυμός, σαν αδικία πνιγμένη να με φουντώνει.
Που πας ρε Καραμήτρο με το beverly; Πάνε με το beverly σε ανώμαλους δρόμους; Τον μπελά σου γυρεύεις; σε κάνα νοσοκομείο θέλεις πάλι να βρεθείς;
Γείτονες, τόχουμε συνηθίσει φαίνεται και δεν αγανακτούμε πια όσο θα ήταν φυσικό. Από την ώρα που βγαίνεις από την 3η Σεπτεμβρίου και στρίβεις αριστερά στην Στουρνάρη για να πιάσεις Σουρμελή, αρχίζει η περιπέτεια. Κάποιος που δεν ξέρει την διαδρομή, όλο και ελπίζει ότι δεν μπορεί, ένα μικρό κομμάτι της διαδρομής θα είναι έτσι και θα τελειώσει η περιπέτεια... Αμ δε.. όλη η διαδρομή μέχρι τα Σεπόλια, είναι άσκηση ισορροπίας και επιβίωσης.
Η Λιοσίων, ένας από τους βασικούς δρόμους της Αθήνας, γεμάτος λακούβες και σαμαράκια, νεροφαγώματα και λαδοπαγίδες. Και όσα, ελάχιστα σημεία είναι αλήθεια, δεν έχουν κάτι από τα παραπάνω, έχουν τόσο λειασμένη άσφαλτο, που λες ότι είναι κατάλληλη για παγοδρομίες και όχι οδήγηση.
Να μπούμε Σεπολίων; Καλύτερα όχι αδέλφια. Παρατήστε το μηχανάκι σας και πηγαίνετε με τα πόδια! Αισθάνεσαι την ανασφάλεια να ξεχειλίζει από παντού. Αυτός δεν είναι δρόμος! Καλύτερα να τον ξηλώσουμε τελείως και να εμφανιστούν οι γραμμές του τραμ, μπας και κυκλοφορούμε με αυτό.
Η Αυλώνος; Θεέ και κύριε.. ο οδηγός μηχανής αν θέλει να σταθεί όρθιος πρέπει να κοιτάει συνέχεια τον δρόμο μην πέσει πουθενά και όλα τα άλλα να τα αφήσει στην καλή του τύχη..
Η Ρόδου; Δεν την ξεασφαλτώνουμε να την κάνουμε πάλι ποταμάκι, όπως ήταν κάποτε και να κατεβαίνουμε με φέρι;
Και μιλάμε μόνο για την διαδρομή προς τα Σεπόλια. Από την κεντρική οδική αρτηρία! Οδική αρτηρία της πόλης, πανάθεμά μας.
Προσέξτε! ξέρω καλά τον αντίλογο.
Μα ο Μπακογιάννης υλοποιεί τώρα το μεγαλύτερο πρόγραμμα ασφαλτόστρωσης που έχει γίνει ποτέ στην Αθήνα. Ναι, γείτονες, το έχω διαβάσει. Δεν το έχω δει ακόμα στα Σεπόλια, αλλά το έχω διαβάσει. Όλα τα έντυπα, ηλεκτρονικά και επί χάρτου, όλα τα κανάλια της TV γι αυτό έχουν μιλήσει πολλές φορές. Αλλά γιατί πανηγυρίζουν; γιατί πανηγυρίζουν πριν γίνει οτιδήποτε που μας αφορά; Την διαδρομή Αθήνα - Σεπόλια θα την φτιάξουν να γίνει ασφαλής; Όταν την φτιάξουν, όταν δηλαδή κάνουν το αυτονόητο, το αναγκαίο, το απαραίτητο, τότε ας το ανακοινώσουν και ίσως να μην θυμώσουμε αν πανηγυρίσουν. Αλλά, δεν είναι πρόκληση, να εορτάζουν τώρα, που η διαδρομή αυτή είναι ότι πιο επικίνδυνο για κάποιον, ειδικά άμαθο στα δύσκολα, αναβάτη;
Μετά, μιλάμε για οδική ασφάλεια, και για το ποιός ευθύνεται περισσότερο, όταν γίνει το ατύχημα. Ο οδηγός; το όχημα; η έλλειψη εκπαίδευσης; οι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Μα δεν μπορείς να συζητήσεις τίποτα από αυτά, όταν ο δρόμος είναι ο ίδιος μια καρμανιόλα.
Άλλος έξυπνος θα μου πει: Γιατί οι προηγούμενοι δήμαρχοι τι έκαναν; Μήπως ο Καμίνης ήταν καλύτερος; μα βρε βούρλα, όταν μιλάμε για την ζωή μας και την καθημερινότητά μας, τις ανάγκες μας και τις ελλείψεις, δεν μπαίνουμε αναγκαστικά στην λογική της πρόσκαιρης δημαρχιακής αντιπολίτευσης. Φυσικά, η σημερινή κατάσταση της Αθήνας και της γειτονιάς μας ειδικότερα, είναι «έργο» πολλών δημάρχων. Αποτέλεσμα συσσώρευσης αμαρτιών. Αλλά, εδώ, στην πραγματική ζωή, δεν αρκεί η εξομολόγηση για να γλυτώσεις από τις αμαρτίες. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να αρχίσει να αντιστρέφεται η κατάσταση. Δουλειά επίμονη, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες που δημιουργούν απέχθεια, με πρόγραμμα και συνέπεια.
Δουλειά που να δίνει προτεραιότητα εκεί όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη. Και η πραγματική ανάγκη, ζωντόβολα, δεν είναι η πλατεία Συντάγματος, που θα την επισκεφτεί ο Αθηναίος τρεις φορές τον χρόνο για περπατήσει και να χαζέψει στην Ερμού ή να πάει σε κάποια διαδήλωση. Η πραγματική ανάγκη είναι εκεί, που κυκλοφορούν κάθε μέρα οι «κανονικοί» άνθρωποι, στις ζωντανές διαδρομές της εργασίας και των υποχρεώσεων. Αυτές που κάποιοι δημαρχαίοι (όλοι οι προγούμενοι και οι τωρινοί) τις έχουν αφήσει να ρημάξουν και να μαυρίσουν.
Και μιλάμε μόνο για τους δρόμους και την ασφαλτόστρωση. Ας μην μιλήσουμε για τα πεζοδρόμια και τις πλατείες, τα πάρκα και τους ελεύθερους χώρους. Ας τα αφήσουμε αυτά για άλλη φορά.