Συνεχώς διαβάζουμε για τα μεγάλα σχέδια που αφορούν στο κέντρο της Αθήνας, από τα οποία ελάχιστα υλοποιούνται και τα περισσότερα όχι, αλλά για την περιφερειακή γειτονιά που δυστυχώς ανήκει στον Δήμο Αθήνας, τα Σεπόλια, ούτε διαβάζουμε ούτε υλοποιείται τίποτα.
Σαν να μην υπάρχουν τα Σεπόλια για τον Δήμο Αθήνας και αν καμιά φορά έρχονται συνεργεία του Δήμου για να καθαρίσουν (όπως την περασμένη Κυριακή), να κάνουν δηλαδή το αυτονόητο, το οποίο έπρεπε να γίνεται σε τακτική βάση, τότε κορδώνονται και καμαρώνουν οι υπεύθυνοι, που καθάρισαν ακόμα και τα Σεπόλια!
Αναπλάσεις λοιπόν στην Αθήνα, διπλές και τριπλές, αναβίωση του ιστορικού κέντρου, μεγάλοι περίπατοι που μάλλον αφορούν μόνο τους τουρίστες, αλλά για τον Μικρό Περίπατο των Σεπολίων ούτε κουβέντα.
Μα μπορεί να περπατήσει κανείς στα Σεπόλια; θα αναρωτηθεί λογικά ο κάθε κάτοικος της περιοχής. Που και πως;
Για να περπατήσεις χρειάζονται κατ΄αρχήν πεζοδρόμια. Όχι απαραιτήτως μεγάλα, αλλά τουλάχιστον κανονικά πεζοδρόμια. Υπάρχουν στα Σεπόλια πεζοδρόμια; Αν κάποιος τα βρει ας μας τα δείξει. Αααα.. ναι.. υπάρχει ένα. Από την μία πλευρά και σε ένα μήκος ούτε 200 μέτρων της Δυρραχίου, δηλαδή του κεντρικού εμπορικού δρόμου. Από την άλλη πλευρά του ίδιου δρόμου, ας το ξεχάσουμε καλύτερα, αποτελεί εκεί επικίνδυνο σπορ το περπάτημα.
Όμως, επειδή εμείς οι Σεπολιώτες δεν συμβιβαζόμαστε με την σημερινή θλιβερή πραγματικότητα, θέλουμε να κάνουμε και όνειρα. Τι όνειρο λοιπόν είδα εγώ;
Ξεκίνησα τον περίπατο από τον λόφο Σκουζέ. Διέσχισα την πεζοδρομημένη Ευαλκίδου μέχρι την Κωνσταντινουπόλεως. Περπάτησα στον πεζόδρομο που δημιουργήθηκε απο την τελειωμένη πιά υπογειοποίηση των σιδηροδρομικών γραμμών μέχρι και το αποκαταστημένο πάρκο ΆΤΛΑΣ. Πέρασα από τις εγκαταστάσεις του αθλητικού κέντρου και προχώρησα προς το παρκάκι στο τέρμα της Αυλώνος, που στο όνειρό μου έχει φώτα και είναι καθαρό. Επέστρεψα από το ήσυχο δρομάκι παράπλευρα στην Κηφισού στο πάρκο ΒΟΤΡΥΣ. Ενοποιημένος ο χώρος με το πρώην ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ, είναι πλέον ένα μεγάλο πάρκο. Κάθησα λίγο να ξεκουραστώ στα σκιερά παγκάκια του και να χαζέψω το αναπαλαιωμένο διατηρητέο παλιό εργοστάσιο. Γύρω μου παιδάκια παίζουν στο γκαζόν και οικογένειες βολτάρουν στον καταπράσινο πεντακάθαρο κήπο. Συνεχίζω στην οδό Γράμμου, περνάω από το εκκλησάκι της Αγίας Ζώνης και το πεζοδρόμιο μπροστά στα σχολεία, που για μια φορά το βλέπω καθαρό και τα παρτέρια περιποιημένα. Βγαίνω στην Σμόλικα και από μία υπόγεια διάβαση(!) περνάω κάτω από την Δυρραχίου και συνεχίζω το περπάτημα προς την Αμφιαράου. Ένα μεγάλο τμήμα του αμαξοστάσιου έχει παραδοθεί στον Δήμο Αθηναίων και έχει φτιαχτεί ένας καταπληκτικός πεζόδρομος ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Φτάνω μέσω αυτού στο εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου και συνεχίζω προς το παλιό βουστάσιο... Αν ήθελα θα μπορούσα να κάνω και μια παράκαμψη προηγουμένως μέχρι τον σταθμό του μετρό, όπου εκεί που κάποτε βρίσκονταν ένα παρατημένο πάρκινγκ, υπάρχει, λέει, ένα καλαίσθητο παρκάκι.
Δεν μπορούν να γίνουν αυτά; Φυσικά και μπορούν. Χρειάζεται μόνο θέληση και σχέδιο. Αλλά ποιός ασχολείται με τα Σεπόλια, με τον Κολωνό, με τον Άγιο Νικόλαο, τα Θυμαράκια, την πλατεία Αττικής και τα Κάτω Πατήσια; Ούτε τουρίστες πάνε εκεί, ούτε μεγάλα εμπορικά και κέντρα διασκέδασης προβλέπονται... Άσε που η πλειοψηφία σε αυτές τις περιοχές είναι αλλοδαποί και μόνο κάποιοι λίγοι από αυτούς ψηφίζουν...
Τέλος πάντων... ας αφήσουμε τα όνειρα και ας ασχοληθούμε με κάτι χειροπιαστό.
Πάρκο σε ΒΟΤΡΥΣ και ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ, αναπαλαίωση του βιομηχανικού κτιρίου και πεζοδρόμια στα Σεπόλια για αρχή.
Ας ξεκινήσουμε με το να πάρουμε μέρος στην συγκέντρωση που οργανώνει η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ την Τετάρτη 22 Ιουλίου στις 19:30 Γράμμου και Καλαμά για το ΒΟΤΡΥΣ και το ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ.