Καθώς πλησιάζει η καθαρά Δευτέρα, ήρθε στο μυαλό μου και ανέσυρα πάλι εκείνη την φωτογραφία από το 2013 που κάποιοι Σεπολιώτες αποφάσισαν και έκαναν πράξη τα Κούλουμα στο ΒΟΤΡΥΣ. Όχι επειδή δεν είχαν πουθενά αλλού να πάνε για Κούλουμα, αλλά επειδή έτσι ήθελαν να δείξουν ότι ο χώρος ανήκει στην γειτονιά και ότι πρέπει να γίνει ζωντανός, επισκέψιμος και ωφέλιμος. Σε αντίθεση με αυτά που είναι σήμερα.
Είχαν μεγαλύτερη διάθεση τότε οι άνθρωποι να διεκδικήσουν πράγματα; Δεν ξέρω πραγματικά, αλλά σήμερα πολύ του πληκτρολογίου και της τηλεόρασης μας βλέπω. Πληκτρολογούμε στερεότυπα που ακούσαμε από δω κι από κει, επαναλαμβάνουμε «ιδέες» σαν παπαγαλάκια για να κερδίσουμε κάνα λάϊκ παραπάνω.Μηχανάκια παραγωγής άγχους και ενοχών, ταυτόχρονα. Ενοχών. Εμείς φταίμε που είναι βρώμικη η πόλη, για παράδειγμα. Εμείς και η παιδεία που (δεν) μας έδωσαν τάχατες από την οικογένειά μας. Πάντα οι οικογένειες των αλλωνών φταίνε βέβαια, όχι η δική μας. Δεν είμαστε λαός εμείς οι Έλληνες, λέμε. «Όλο γκρίνια και μουρμούρα και με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι». Στερεότυπα. Φυτεύονται στο μυαλό μας δεκαετίες της ζωής του καθενός. «Δεν είμαστε λαός εμείς οι Έλληνες» και ταυτόχρονα από τους ίδιους «ζήτω η αθάνατη ελληνική φυλή» που κινδυνεύει από τους ξένους να αλλοτριωθεί.
Αναρωτιέμαι. Πόσοι από μας που το παίζουμε σήμερα κόκκορες από το πληκτρολόγιο, θα είχαμε την διάθεση, για να μην πω την δύναμη, να κάνουμε Κούλουμα στο ΒΟΤΡΥΣ; Να οργανώσουμε μια μουσική εκδήλωση, όπως έγινε στο παρελθόν εκεί; Να φέρουμε δηλαδή πάλι το ζήτημα στην επικαιρότητα και στην πρώτη γραμμή των αιτημάτων της γειτονιάς; Κι αν το έκαναν κάποιοι άλλοι, πόσοι από μας δεν θα έβρισκαν υπαρκτές ή ανύπαρκτες δικαιολογίες για την απουσία τους;
Τέλος πάντων, ας μην γκρινιάζω πάλι, έστω και με άλλους αποδέκτες αυτή την φορά, ας είμαι αισιόδοξος κι ας κάνουμε και φέτος τα κούλουμα όπου νομίζει ο καθένας μας καλύτερα, με υγεία πάνω απ' όλα.
