Σεπόλια - ιστορικά στοιχεία

Στην οδό Ρόδου 156 υπάρχει το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Αυτό που μαγεύει τον επισκέπτη, όταν μπαίνει στον χώρο του, είναι η αυλή του.

Προσπαθήσαμε πολλές φορές να βρούμε κάποιον υπεύθυνο εκεί, να μας πει κάποιες λεπτομέρειες για την εκκλησία, αλλά δεν τα καταφέραμε με αλλεπάλληλες επισκέψεις μας.

Αυτά που γνωρίζουμε είναι ότι η εκκλησία ανήκει στην μονή της Ζωοδόχου Πηγής της Άνδρου. Δεν γίνονται λειτουργίες εκτός από την ημέρα που τιμάται η μνήμη της Αγίας Παρασκευής στις 26 Ιουλίου. Παρ΄όλα αυτά ο χώρος είναι ανοιχτός καθημερινά από τις 8 το πρωί έως τις 9 το βράδυ.

Στην τελευταία επίσκεψή μας εκεί συναντήσαμε μία κυρία που φρόντιζε τον χώρο και μας είπε ότι αυτό το κάνουν κι άλλοι γείτονες, όπως αυτή, εθελοντικά. Επίσης συναντήσαμε και δύο που εργάζονταν εκεί, ο ένας έβαφε κι ο άλλος περιποιούνταν τα δένδρα. Αυτοί προφανώς δεν προσέφεραν εθελοντική εργασία.

Στον χώρο βλέπει κανείς, μόλις μπαίνει αριστερά, ένα μικρό εκκλησάκι που φαίνεται πολύ παλαιότερο της βασικής εκκλησίας. Και τα δύο όμως είναι κλειστά και δεν μπορεί κάποιος να τα επισκεφθεί. Επίσης στο πίσω μέρος της αυλής, υπάρχει ένας τοίχος γεμάτος με εικόνες, ακόμα και σχέδια πολλών αγίων.

Ψάχνοντας πάντως λίγο το θέμα, πέσαμε σε ένα άρθρο του blog ΑΘΗΝΑΙΚΑ, το οποίο έχει γράψει ο εξαιρετικός Ελευθέριος Σκιαδάς, με τίτλο «Οι ζωές μιας χαρτορίχτρας και μιας καλογριάς στα Σεπόλια» και το οποίο είχαμε αναδημοσιεύσει παλαιότερα και στο sepolia.net.

Μέσα σε αυτό κείμενο διαβάζουμε:

«Στον ίδιο δρόμο όμως, κατοικούσε ένα ακόμη ιστορικό πρόσωπο της εποχής, η γριά μοναχή Δωροθέα. Είχε μια παλιά εικόνα της Αγίας Παρασκευής και την είχε εκτεθειμένη μέσα σε κτήμα που ανήκε σε μοναστήρι της Άνδρου. Όταν η οδός Δυρραχίου μετατράπηκε από μονοπάτι σε δρόμο, η εικόνα βρέθηκε στο προσκήνιο και συγκέντρωνε τους φιλόθρησκους διαβάτες. Άναβαν το πεντάρικο κεράκι τους και θύμιαζαν με μοσχολίβανο την εικόνα. Από τις γλίσχρες εισπράξεις, όχι μόνον αποζούσε η καλόγρια αλλά και όσοι φτωχοί επικαλούνταν την αρωγή της. Με την πάροδο του χρόνου έρχονταν κι από μακρύτερα να προσκυνήσουν την εικόνα, να ακούσουν τις γλυκές κουβέντες της μοναχής Δωροθέας που φρόντιζε να τους φιλεύει δροσερά σταφύλια».

και παρακάτω:

«Η μοναχή Δωροθέα όμως έσβησε ήρεμα στα βαθιά γεράματά της, απολαμβάνοντας την εκτίμηση των γειτόνων και των προσκυνητών, οι οποίοι επί πολλά χρόνια τη μνημόνευαν και συνέχιζαν να ανάβουν το κεράκι τους. Μάλιστα κάποιοι προσπάθησαν στο ίδιο μέρος να ανεγείρουν και ναό της Αγίας Παρασκευής, δεν τα κατάφεραν αλλά συνέχισαν να μνημονεύουν την αγαθή καλόγρια Δωροθέα».

Λέτε τελικά να τα κατάφεραν κάποιοι να χτίσουν το εκκλησάκι προς τιμή της εικόνας της Αγίας Παρασκευής που είχε η μοναχή Δωροθέα; Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς το μόνο που συνδέει τις δύο ιστορίες είναι η Άνδρος και φυσικά η γειτονιά μας.

Όπως και να έχει, συνιστούμε, όποιος έχει τον χρόνο ας πάει να καθίσει λίγο στα παγκάκια της αυλής στην Αγία Παρασκευή κι αν έχει διάθεση ας ανάψει κι ένα κεράκι. Θα αδειάσει λίγο το μυαλό του από την καθημερινότητα.