Ένα κατ' αρχήν ερώτημα: Όταν γράφω στον τίτλο για την trash Βουλή, μήπως απαξιώνω τον υπέρτατο θεσμό της δημοκρατίας μας; Μήπως συμβαδίζω με τους ναζιστές που προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδείξουν ότι η βουλή είναι για τα σκουπίδια;
Αν το κάνω εγώ αυτό, τότε οι εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που έστειλαν τον κατ' εξοχήν εκπρόσωπο της trash TV στην βουλή και του έδωσαν και 9 βουλευτές τι ακριβώς έχουν κάνει; Αλλά κι αυτοί που απαξίωσαν σε τέτοιο βαθμό το πολιτικό σύστημα, ώστε να αναγκάζουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να βρίσκουν αποκούμπι σε Χρυσή Αυγή ή Λεβέντη, για ποιά ακριβώς καταξίωση της βουλής εργάστηκαν;
Αλλά πέρα από αυτά τα ρητορικά ερωτήματα, υπάρχει μια πραγματικότητα. Ο Βασίλης Λεβέντης είναι στην βουλή μαζί με τους δικούς του και δεν χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει, ότι δεν έχει αλλάξει σε τίποτα από τότε που ξημεροβραδιαζότανε σε κάτι περίεργα τηλεοπτικά κανάλια και έδινε τις παραστάσεις του.
Το ίδιο επιτηδευμένο στυλ. Μιλάμε ήρεμα και ξαφνικά η έκρηξη της αγανάκτησης. Τότε χτύπαγε με το χέρι του το τραπέζι του στούντιο και χοροπηδάγανε οι φραπέδες, τα νερά και οι πίτσες. Τώρα χτυπάει με το χέρι του το έδρανο και δεν χοροπηδάει τίποτ' άλλο εκτός ίσως από το μικρόφωνο. Αυτή είναι η μόνη αλλαγή.
Βγαίνει ο άνθρωπος και λέει ιστοριούλες, που αν τις άκουγες σε κάποιο καφενείο, θα χασμουριόσουνα αλύπητα και αυτές παίρνουνε και δημοσιότητα από εκείνα τα ΜΜΕ που νομίζουν ότι έχουν συμφέρον να τις προβάλλουν. Θυμίζει τον θείο που στα εορταστικά οικογενειακά τραπέζια του έχουν απαγορεύσει να λέει αστεία, γιατί είναι τα πιο κρύα του κόσμου.
Στην συζήτηση για την διαπλοκή είπε το εξής απίθανο: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διαμαρτύρονται κάποιοι που ο υπουργός δικαιοσύνης παρεμβαίνει στους δικαστές όταν θεωρεί ότι δεν κάνουν καλά την δουλειά τους». Τότε κάποιοι από κάτω του φώναξαν «γιατί είναι παράνομο» κι αυτός απάντησε «εεε... τότε να αλλάξουμε τους νόμους». Τόσο απλά...
Η σημαία του είναι η οικουμενική κυβέρνηση. Γιατί; Γιατί η απαίτηση για οικουμενική είναι ο φερετζές του ανίκανου, όταν αναφερόμαστε σε ένα μκρό κόμμα. Δεν έχεις κάποια πολιτική, δεν σε ξεχωρίζει τίποτα από άλλα κόμματα, δεν έχεις θέσεις, δεν έχεις απόψεις για την κατεύθυνση της χώρας, δεν έχεις ανθρώπους να υποστηρίξουν κι ότι λίγο έχεις, οπότε τι ζητάς; Οικουμενική. Όλοι το ίδιο είμαστε. Να ενωθούμε να σώσουμε την χώρα! Ακριβώς για να εξαφανίζεται η έλλειψη θέσεων και η ανυπαρξία διαφοροποιήσεων.
Κάποτε είχα δει από κοντά τον Βασίλη Λεβέντη σε ένα λουκουματζίδικο στην Ιερά Οδό. Ένας κουρασμένος, ταλαιπωρημένος άνθρωπος με την απελπισία στο πρόσωπό του. Είχα μετανιώσει που είχα αφιερώσει κάποιες ώρες γέλιου παρακολουθώντας τον στην trash TV, της οποίας τότε ήμουν θιασώτης.
Ποιός να το περίμενε ότι μερικά χρόνια μετά, ο ίδιος άνθρωπος θάτανε ζωντανή απόδειξη του θαύματος. Ότι στην ζωή όλα γίνονται, όλα είναι πιθανά ακόμα και τα πιο απίθανα.
Ναι. Στο τσίρκο της ζωής όλα γίνονται.
