Δήμος Αθηναίων

Οξεία επίθεση στην λειτουργία των οργάνων του Δήμου Αθηναίων εξαπέλυσε η δημοτική παράταξη «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα» με αφορμή τις εκλογές και τους ορισμούς στα διάφορα όργανα του Δήμου.

Η μείωση του ρόλου του δημοτικού συμβουλίου στο οποίο η παράταξη Μπακογιάννη δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία και το πέρασμα μιας σειράς σημαντικών αρμοδιοτήτων στις διάφορες επιτροπές, που εκεί η πλειοψηφούσα παράταξη έχει τον πλήρη έλεγχο, βρίσκονται στο κέντρο της κριτικής της. Φυσικά αυτές οι διαμορφώσεις, που αλλοιώνουν στην πραγματικότητα την ψήφο των Αθηναίων με πρωτοβουλία του κεντρικού κράτους, είναι που οδήγησαν την συγκεκριμένη παράταξη, όπως η ίδια εξηγεί, στην θέση της αποχής από τις σχετικές εκλογικές διαδικασίες.

Η ανακοίνωση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής μεταξύ άλλων αναφέρει τα παρακάτω:

«Το δημοτικό συμβούλιο έχει πλέον διακοσμητικό χαρακτήρα, μιας και καίριες αποφάσεις, όπως ο προϋπολογισμός, το τεχνικό πρόγραμμα ή οι προγραμματικές συμβάσεις με διάφορες εταιρείες ουσιαστικά αποφασίζονται αλλού: Με συνεχείς ειδικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης οι περισσότερες αρμοδιότητες περνάνε στις επιτροπές οικονομικών και ποιότητας ζωής. Συγκεκριμένα για ΣΔΙΤ, εκχωρήσεις, προγραμματικές συμβάσεις εκατομμυρίων με διάφορες εταιρείες κ.α., η αρμοδιότητα έχει μεταφερθεί στην επιτροπή οικονομικών.

Ο ρόλος του δημοτικού συμβούλιου εξαντλείται στο να επικυρώνει επιλογές που αποφασίζονται εκεί, και αποφασίζει ουσιαστικά μόνο για τη χωροθέτηση των περίπτερων, την κοπή δένδρων, τις παρατάσεις χρήσης τάφων, κάποιες θέσεις στάθμευσης κ.λπ.. Έτσι απλά καταλήγει να επικυρώνει τις μεγάλες συμφωνίες με ιδιωτικά συμφέροντα, που σχεδιάζονται και ανακοινώνονται αλλού, χωρίς να έχουν έρθει πριν σε αυτό (πχ. γήπεδο στον Ελαιώνα, Μεγάλος Περίπατος, παραχώρηση Εθνικού Κήπου, Φιλοπάππου, Λόφου Στρέφη, αρχαιολογικό πάρκο Ακ. Πλάτωνος κ.λπ.).

Όσον αφορά τις συγκεκριμένες επιτροπές, από τον Σεπτέμβρη του 2019 σημειώναμε ότι οι ρυθμίσεις που επέβαλε η κυβέρνηση της ΝΔ το ίδιο καλοκαίρι, μετά τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, ήταν άκρως αντιδημοκρατικές και πραξικοπηματικές, δίνοντας υπερεξουσίες σε βάρος του δημοτικού συμβουλίου, αλλά και εκχωρώντας απόλυτη πλειοψηφία στην παράταξη του δημάρχου (εν προκειμένω στον Μπακογιάννη), μια πλειοψηφία που δεν διαθέτει στο δημοτικό συμβούλιο, αφού ο λαός του έδωσε μόνο 21 στους 49 δημοτικούς συμβούλους.

Οι ρυθμίσεις αυτές παραποιούν τον εκλογικό συσχετισμό, όπως αυτός αποτυπώθηκε στις εκλογές. Παραβιάζουν έτσι κάθε έννοια δημοκρατίας, ακόμα και της αστικής, που κατά κόρον επικαλούνται για μια σειρά άλλα ζητήματα και ορκίζονται στο όνομα της. Είναι ρυθμίσεις που στραπατσάρουν την ισονομία, ακόμα και το «κύρος» των θεσμών της αστικής «δημοκρατίας», προβάλλοντας το εφεύρημα της «κυβερνησιμότητας», ανάγοντας το μάλιστα σε υπέρτατο αγαθό, πάνω από τα υπόλοιπα. Μέσω αυτού, απλά βαφτίζεται η μειοψηφία σε πλειοψηφία, όταν η απόφαση του λαού δεν συμφέρει.

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια πραξικοπηματικού τύπου νοθεία, όπου οι αστικοί θεσμοί αλλάζουν την εκφρασμένη λαϊκή θέληση σε μια εκλογική διαδικασία τυπικού χαρακτήρα, θυμίζοντάς μας ότι βρίσκονται πάνω από κάθε δημοκρατική λειτουργία. Πως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί η μετατροπή του 42% των ψήφων σε 72% αντιπροσώπευση; Αντίθετα, την ίδια στιγμή η κυβερνητική παράταξη ψηφίζει νόμο που καταστρατηγεί τα καταστατικά των σωματείων, απαιτώντας συμμετοχή πάνω από 50% των μελών τους σε διαδικασίες που αποφασίζουν απεργίες.

Πώς εξηγείται άραγε ότι για μια εργατική κινητοποίηση απαιτείται συνέλευση και απόλυτη πλειοψηφία, ενώ για μεγάλα οικονομικά project, εκχωρήσεις, συμβάσεις εκατομμυρίων, ΣΔΙΤ στον δήμο και στους ΟΤΑ μπορεί να αποφασίζει μια κλειστή ομάδα 11 συμβούλων (συνήθως με τρεις απριόρι δοτούς και άλλους δύο μπόνους στην παράταξη του δημάρχου);

Αλλά γιατί είναι αναγκαία μια τέτοια λειτουργία; Τι είναι αυτό που διακυβεύεται, ώστε να μετατρέπεται η μειοψηφία σε πλειοψηφία και οι καίριες αποφάσεις να παίρνονται σε τόσο στενά, αδιαφανή και μεταλλαγμένα όργανα; Εδώ η απάντηση που μπορεί να δοθεί, είναι μια: Οι ανάγκες για το κέρδος του κεφαλαίο είναι μεγάλες. Βιάζονται πολύ, χρειάζεται να επιταχύνουν τις διαδικασίες αναδιαρθρώσεων, εκχωρήσεων, ιδιωτικοποιήσεων και μεγάλων έργων «ανάπλασης», προς όφελος μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων του τουριστικού-ξενοδοχειακού, κατασκευαστικού κεφαλαίου και των real estate.

Έτσι, παρά τα προβλήματα που δημιουργεί η πανδημία, τα χιλιάδες καθημερινά κρούσματα καθημερινά, τις χιλιάδες ζωές που χάνονται, η «μηχανή» δουλεύει ρολόι. Όχι για το σύστημα υγείας, για νέες ΜΕΘ, νέες πτέρυγες σε νοσοκομεία, ούτε για την εκπαίδευση, για νέες σχολικές αίθουσες για τους μισθούς, ούτε προφανώς για τις συντάξεις και την κάλυψη της ανεργίας, αλλά αποκλειστικά για την καπιταλιστική κερδοφορία και την απρόσκοπτη λειτουργία αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος».