Βρέθηκα πριν λίγες μέρες σε ένα ψηλό κτήριο στο κέντρο της πόλης, στον πέμπτο όροφο, και έβλεπα από το παράθυρο κάτω στον δρόμο. Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που από την αρχή κοιτούσα ήταν μια παιδική χαρά.
Άργησα να το καταλάβω γιατί τα λιγοστά δένδρα στο πλάι του παρκιδίου, εμπόδιζαν σε ένα βαθμό την θέαση των παιχνιδιών από το σημείο που βρισκόμουν. Όμως και γιατί ο χώρος δεν έμοιαζε καθόλου με παιδική χαρά, έτσι όπως τουλάχιστον εγώ την είχα στο μυαλό μου. Μπετόν, μπετόν και γύρω γύρω από τα εγκατεστημένα παιχνίδια μαύρες ελαστικές πλάκες κολλημμένες η μια δίπλα στην άλλη, έτσι ώστε να δημιουργούν μια ασφαλή για τα παιδιά επιφάνεια.
Θυμήθηκα τις παιδικές χαρές της εποχής μου ή και της εποχής του δικού παιδιού ακόμα. Σκάμματα με άμμο αντί για τις πλαστικές πλάκες και χώμα γύρω - γύρω.
Εντάξει τα παιδιά λερωνόντουσαν περισσότερο, τα ρούχα τους γέμιζαν με άμμο και ήταν ένα βάσανο μετά ο καθαρισμός τους. Και τα ποδαράκια των παιδιών αποκτούσαν μελανιές και γρατζουνίσματα κάποιες φορές. Αλλά αντί γι αυτό τι; μπετόν και ελαστικό; Και πόσο ασφαλείς είναι οι πλάκες ελαστικού αν μάλιστα δεν υφίστανται την κατάλληλη συντήρηση; Ύστερα από λίγο καιρό κάποιες άκρες τους ξεκολλάνε και ανασηκώνονται και τότε μετατρέπονται σε επικίνδυνες για το παιδάκι που τρέχει ανέμελο.
Ξέρω, δεν είναι σωστό να αναπολούμε συνεχώς περασμένες καταστάσεις, να τις ωραιοποιούμε και να γκρινιάζουμε για οποιονδήποτε νεωτερισμό. Όμως εδώ, σαν μην ειδικός βέβαια, θάλεγα ότι είναι αποκρουστικό το θέαμα αυτών των παιδικών χαρών και περιβάλλον ακατάλληλο για να παίζουν τα παιδιά.
Γκαζόν, χώμα, άμμος για προστασία, άμμος που κι ένας ανειδίκευτος υπάλληλος του Δήμου, μπορεί να την ανακατεύει και να την φρεσκάρει, θεωρώ ότι θα διαμόρφωναν ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο περιβάλλον. Και δεν πειράζει. Ας βάζανε και λίγο πιο συχνά πλυντήριο οι μαμάδες.
Comments powered by CComment