Πριν μερικές δεκαετίες, εκεί που τώρα ξεκίνησαν να φτιάχνονται οι εγκαταστάσεις ενός πλυντηρίου αυτοκινήτων, επί της Δυρραχίου, υπήρχε ένα διώροφο οίκημα. Στο ισόγειο υπήρχε ένα καφενείο και στον πρώτο όροφο έμενε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, αν θυμάμαι καλά.
Το καφενείο ήταν κανονικό καφενείο παλαιού τύπου, με μεταλλικά τραπέζια και ξύλινες καρέκλες με ψάθα. Φτωχικό, με όχι πολλή πελατεία και όσοι πήγαιναν εκεί, πήγαιναν συνήθως για ένα καφέ. Δεν φημίζονταν για τίποτα.
Τότε δεν έμενα στα Σεπόλια, αλλά ήταν εδώ το πατρικό μου και πέρναγα συχνά. Αρκετές φορές αργά το βράδυ, μόνο όταν είχε καλό καιρό, συναντιόμαστε με φίλους σε αυτό καφενείο. Ήταν πέρασμα τα Σεπόλια και σημείο συνάντησης κοντά στο κέντρο και πριν πάμε ο καθένας στην γειτονιά που έμενε, άλλοι Περιστέρι, άλλοι Πετρούπολη, βρισκόμαστε γωνία Δυρραχίου και Ελευθερίου Βενιζέλου, δίπλα στο γηπεδάκι του Τρίτωνα. Πάντα καθόμαστε έξω, στο πεζοδρόμιο, που ο καφετζής έβγαζε τραπέζια και καρέκλες. Ο καφετζής ήταν κι αυτός ηλικιωμένος για τα δικά μας νεανικά, τότε, μάτια. Δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά έχω την εντύπωση ότι ήταν ο ίδιος που έμενε με την γυναίκα του στον 1ο όροφο.
Πηγαίναμε λοιπόν εκεί γιατί μας βόλευε, γιατί είχε ένα φαρδύ πεζοδρόμιο, γιατί ήταν πέρασμα και γιατί ήταν πολύ φθηνό το μαγαζί, κρίσιμο κριτήριο για τις πενιχρές οικονομικές μας δυνατότητες. Κυρίως πέρναμε μπύρες με κάνα λουκάνικο ή τοστ που μας έφτιαχνε εκείνη την ώρα, κατά παραγγελία. Αυτό όμως που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ότι κάναμε σχέδια, να νοικιάζαμε, λέει, κάποια στιγμή το καφενείο και να το κάναμε μπαρ ή καφέ ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Θεωρούσαμε πολύ καλή την περίπτωσή του, λόγω θέσης και την επιτυχία του εγχειρήματος δεδομένη.
Μετά η παρέα σιγά - σιγά διαλύθηκε κι έμεινα εγώ να παρακολουθώ το cool kafe που άνοιξε στην άλλη γωνία και πήγαινε καλά και να καταριέμαι την ατολμία μας που δεν προχωρήσαμε κάτι, πέρα από τα λόγια και τα όνειρα. Να παρακολουθώ το καφενείο αυτό να κλείνει και μετά από κάποιο καιρό να ερημώνει και ο πρώτος όροφος. Και αργότερα ήρθε και το γκρέμισμα.
Έμεινε κάποια χρόνια άδειο οικόπεδο και πριν λίγες μέρες διάβασα αυτό που σας είπα, ότι θα γίνει πλυντήριο αυτοκινήτων. Μακάρι να πάει καλά και να πλένονται εκεί πολλά αυτοκίνητα κάθε μέρα, αλλά τα νεανικά όνειρά μου γι αυτό το οικόπεδο ήταν πολύ πιο όμορφα.
σεπολιώτης
