Νέα από τα Σεπόλια

Αυτές τις μέρες του εγκλεισμού ευτυχώς έχουμε την δυνατότητα να βγαίνουμε λίγο έξω για ένα περίπατο - σωματική άσκηση. Κάποιος που μένει στα Σεπόλια αλήθεια είναι ότι δεν έχει και πολλές επιλογές για ευχάριστο περίπατο.

Αυτή η πρόταση για περίπατο απευθύνεται σε αυτούς που μπορούν να δουν την ομορφιά ακόμα και εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει.

Ξεκινάμε λοιπόν και παίρνουμε την οδό Αυλώνος με κατεύθυνση προς τις Τρεις Γέφυρες.Καθώς είμαστε στην αρχή του περιπάτου περνάμε από το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο ΒΟΤΡΥΣ. Κανονικά δεν μπορούμε να μπούμε στον χώρο που τον περιβάλλει, γιατί είναι περιφραγμένος. Οι σημερινοί ένοικοι όμως του ερειπωμένου κτίσματος, έχουν φροντίσει να ανοίξουν δύο εισόδους στο συρματόπλεγμα, μία από την οδό Γράμμου και μία από την Αυλώνος. Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε μια σύντομη στάση εκεί και να περιεργαστούμε από κοντά αυτό το ιστορικό κτίριο.

Ο σκοπός μας όμως δεν είναι αυτός, γι αυτό συνεχίζουμε και δυο εκατοντάδες μέτρα παρακάτω συναντάμε στα αριστερά μας ένα μικρό πάρκο, όπου βρίσκεται κι ενα μικρό γηπεδάκι ποδοσφαίρου, 5Χ5 νομίζω ότι τα λένε αυτά. Το πάρκο αυτές τις μέρες είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, αν την συγκρίνουμε με το άμεσο παρελθόν, που ήταν πολύ βρώμικο και παρατημένο. Πριν λίγο καιρό όμως που είχαμε περάσει νύχτα από εκεί, ήταν πολύ σκοτεινό και πραγματικά επικίνδυνο να το επισκέπτεσαι όταν πέφτει ο ήλιος.

Εν συνεχεία, διασχίζουμε το παρκάκι, περνάμε κάτω από την Εθνική οδό και εγκαταλείπουμε έτσι τα όρια του Δήμου Αθηναίων. Περνάμε στον Δήμο Αγίων Αναργύρων. Περπατάμε λίγο ακόμα στην Λεωφόρο Δημοκρατίας, περνάμε από τις ερειπωμένες εγκαταστάσεις της HONDA και φτάνουμε στην οδό Ανδρονίκου και μπαίνουμε αριστερά στην περιοχή που κυρίως μας ενδιαφέρει.

Δείτε τον χάρτη της google για το ποιά είναι αυτή η περιοχή.

Το κέντρο της περιοχής που θέλουμε να επισκεπτούμε είναι βασικά τα φυτώρια «Πονηράκη». Ένα πολύ μεγάλο σε έκταση φυτώριο, το οποίο πουλάει και όλα τα σχετικά, γλάστρες, χώμα, λιπάσματα και φυσικά φυτά.

Όλοι οι γύρω δρόμοι όμως είναι με μικρές μονοκατοικίες κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό και διώροφα - τριώροφα κτίσματα. Οι πολυκατοικίες ελάχιστες. Οι μονοκατοικίες δεν είναι όμορφες κατά κανόνα. Είναι σαν προσφυγικές. Δεν γνωρίζω την ιστορία της περιοχής για να το επιβεβαιώσω και αυτές τις μέρες οι κάτοικοι στους δρόμους ήταν ελάχιστοι.

Υπάρχουν πολλά άκτιστα οικόπεδα με την βλάστηση να οργιάζει τώρα την άνοιξη σε αυτά.

Περπατώντας βόρεια προς τους Αγίους Αναργύρους φτάνουμε μέχρι την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Λίγο πριν από αυτήν όμως υπάρχει ένα μικρό πολύ περιποιημένο παρκάκι, που μπορεί κάποιος να κάτσει να ξεκουραστεί.

Μέχρι και περιβόλια μπορεί κάποιος να δει σε αυτήν περιοχή.

Τελειώνοντας τον περίπατο και πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, σκεφτόμαστε ότι πράγματι σε αυτην βόλτα δεν είδαμε μεγάλα πάρκα και πλατείες, μαγαζιά και εμπορικά κέντρα, πεζόδρομους που κάτω από άλλες συνθήκες θα συγκέντρωναν πλήθη, καφετέριες και ψητοπωλεία, αλλά είδαμε διάσπαρτα την εικόνα μιας ζωής μερικές δεκαετίες πριν.

Εξ άλλου είναι και κοντά. Έτσι που να μην μπορεί κάποιος να μας κατηγορήσει ότι περάσαμε τα όρια της αναγκαστικής κοινωνικής μας απομόνωσης και του χρονικού ή χιλιομετρικού περιορισμού της «σωματικής άσκησής» μας.