Κινηματογράφος, κρατημένος κι αυτός στην μνήμη των κατοίκων των Σεπολίων, βρίσκονταν στην καρδιά της γειτονιάς, στην οδό Δυρραχίου. Δεν είχε την πολυτέλεια και το μέγεθος του ΑΜΟΡΕ, αλλά είχε χαρακτηριστικά που τον έκαναν ιδιαίτερο για την περιοχή.
Ήταν καλοκαιρός κινηματογράφος που ξεκίνησε την λειτουργία του το μακρινό και σκοτεινό 1943.
Βρίσκονταν Δυρραχίου 29. Σήμερα στη θέση του υπάρχει φυσικά μια πολυκατοικία και στο ισόγειο μαγαζί. Είχε 600 θέσεις. Έκλεισε οριστικά το 1972.
Το Χόλυγουντ ήταν αυτό που λέμε Β προβολής εξ αρχής και τουλάχιστον από κάποια περίοδο και έπειτα, οι προβολές του εστίαζαν καθαρά στον ελληνικό κινηματογράφο. Δακρύβρεχτα δράματα και φαρσοκωμωδίες ήταν το βασικό του ρεπερτόριο. Διαβάζοντας πιό προσεκτικά ταινίες που παίχτηκαν στο Χόλλυγουντ, διαπιστώνουμε ότι μέχρι το 1955 έπαιζε μόνο ξένες ταινίες. Η πρώτη ελληνική το 1955 ήταν η καταπληκτική «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» με τον Λογοθετίδη. Αποκλειστικά ελληνικές ταινίες άρχισε να παίζει από το 1963 και μετά.
Όπως γράφει ο Δημήτρης Φύσσας στο έργο του «Τα σινεμά της Αθήνας», το 1947 επιχειρηματίας αναφέρεται ο «Γεωργιάδης Ηλ. ή Σολομωνίδης», το 1948 ο Χαράλαμπος Κουρμούζης, το 1950 ο Γιάννης Χυτήρογλου και το 1955 οι Σολομωνίδης – Βελισσάριος.
Ο ίδιος μάλιστα, συνάντησε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από την απέναντι πολυκατοικία, που του έδωσαν κάποιες πληροφορίες.
Η κυρία το αποκάλεσε «μικρό, αλλά ωραίο και αγαπημένο», με τα τυπικά λόγια που μου λένε σχεδόν για κάθε παλιό θερινό. «Είχε πολύ φτηνό εισιτήριο και ψάθινες καρέκλες καφενείου», λέει η φίλη μου Έλλη Κορδίλα. Τώρα (2005) στη θέση του υπάρχει πολυκατοικία με το κατάστημα «Ριμελίνο» στο ισόγειο, ενώ και η όλη περιοχή είναι μια πολύ ζωντανή εμπορική και συγκοινωνιακή πιάτσα. Όπως και τ ́ άλλα λαϊκά σινεμά, ούτε αυτό χάλαγε λεφτά για διαφήμιση στις εφημερίδες.
Τωρινές μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής αναφέρουν ότι το Χόλυγουντ είχε χαλίκι στρωμένο κάτω, πλαστικές καρέκλες, το εισιτήριο κόστιζε 5,5 δραχμές (για κάποια περίοδο που θυμούνται βέβαια) και αυτή η καταπληκτική ανάμνηση που τους έχει μείνει, είναι η μυρωδιά από τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα. Μοσχοβολούσε το σινεμά! (Τασούλα Ορφανοπούλου, Kostas Iordanidis, Georgios Karmas στο Σεπόλια city).
Αλλά και ο Dimitris Rizos έγραψε σχετικά: «Ο παλαιότερος , μοναδικός και αξέχαστος κινηματογράφος ήταν το ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ επί τις οδού ΔΥΡΑΧΙΟΥ. Ορισμένα πιτσιρίκια πηγαίναμε τα πρωινά και μαζεύαμε τα αποτσιγαρα από κάτω ( είχε γαρμπιλι ) για να μας βάζει τα βράδια χωρίς εισιτήριο ο ιδιοκτήτης του σινεμά που ήταν Αρμένης».
Πηγές: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ - ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ - 1896 - 2013, Μάνος Γαϊτάνος - Οι κινηματογράφοι που αγαπήσαμε - 2016, Σεπόλια City