Γραμμένο από τον εκπαιδευτικό Αλέξη Κουτρουβέλη, ο οποίος έχει περάσει σαν δάσκαλος από τον Ασπρόπυργο και φαίνεται ότι ξέρει «τα πράγματα» από πρώτο χέρι, το άρθρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» μας ανοίγει τα μάτια σε κάποια θέματα, εκτός κι αν επιμένουμε να τα κρατάμε κλειστά.
Δείτε εδώ μερικά αποσπάσματα κι εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο.
....
«Για όσους ξέρουν, η περιοχή αυτή, χωρίς υπερβολή, είναι ένα μέρος χειρότερο από κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων. Οι κάτοικοι μένουν μόνο σε παράγκες που αποτελούνται από 4 παλούκια, νάιλον θερμοκηπίου γύρω γύρω και πέτρες στη σκεπή για να μην την πάρει ο αέρας».
....
«Ο Δήμος Ασπροπύργου διαχρονικά αρνείται να τους θεωρήσει δημότες του, παρότι οι ίδιοι κι οι ίδιοι Ρομά μένουν εκεί πάνω από 30 χρόνια. Ακόμα και αν γίνει ποτέ πρόγραμμα στέγασης των άστεγων Ρομά, αυτοί θα εξαιρεθούν. Για τον ίδιο λόγο οι γονείς του δεν μπορούν να θάψουν τον νεκρό Νίκο Σαμπάνη στον δήμο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, ένας Ρομά στον Ασπρόπυργο δεν χωρά ούτε νεκρός, σαν άλλος Πολυνείκης στην αρχαία τραγωδία».
....
«Ενας ολόκληρος κόσμος ο οποίος θέλει να ζήσει, όμως δεν έχει καμία αποδοχή λόγω μη ένταξης. Συχνά ονειρεύονταν να γίνουν μανάβηδες με αγροτικό κι όχι ρακοσυλλέκτες σαν τον πατέρα τους και για να γίνει αυτό θα έπρεπε με μαγικό τρόπο να αποκτήσουν όχημα, δίπλωμα και ασφάλιση εμπόρου λαϊκών αγορών. Ο μαγικός τρόπος αυτός όμως ήταν συχνά η κλοπή και με εξίσου μαγικό τρόπο οδηγούνταν στη φυλακή. Η φυλακή ήταν η μόνη περίπτωση που είδαν πράγματα πέρα απ' το σχολείο, «είχε φακές νόστιμες» μου έλεγαν και γενικά μιλούσαν για τη φυλακή όπως εσείς μπορεί να μιλάτε για την κατασκήνωση που πηγαίνατε μικροί. Ηταν το μόνο μέρος όπου βρήκαν ζεστό νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και γιατρό».
Παρ' όλο που πολλά από αυτά που γράφει, λίγο πολύ τα γνωρίζουμε ή τα φανταζόμαστε, ο τρόπος γραφής του δάσκαλου που ξέρει τα πράγματα «από πρώτο χέρι», είναι κατηγορηματικός και δεν επιδέχεται πολλές αμφισβητήσεις για την υπάρχουσα κατάσταση. Φυσικά, στο τι μέλει γενέσθαι και στην αντιμετώπισή της, είναι που θα ξεχωρίσει ο άνθρωπος από το κτήνος.