Τι συμβαίνει στην πόλη, στην χώρα, στον κόσμο

Ένα εξαιρετικό άρθρο του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη για τον Λουκιανό. No comments...

Ήταν αυθεντικός. Αυτό που βλέπατε και αυτό που ακούγατε αυτό ήταν και στη ζωή του. Έτσι κι αλλιώς πάντα πίστευα ότι, οι ευρέως γνωστοί άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς που το δημόσιο προφίλ δεν έχει σχέση με το ιδιωτικό και σε αυτούς που το δημόσιο και το ιδιωτικό τους προφίλ είναι ίδιο. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ανήκε στη δεύτερη κατηγορία.

Έφυγε σήμερα από καρδιακή ανεπάρκεια –ή κάτι τέτοιο, μήπως έχει πλέον καμιά σημασία;-, στις 15 Ιουλίου θα έκλεινε τα 74 του χρόνια. Από αυτά τα 46 ήταν πνιγμένος στα φώτα της δημοσιότητας, στη δημιουργία, στο χτίσιμο ενός ιδιαίτερου κόσμου, τον οποίο έφτιαξε για να τιμήσει τη γενιά τους, τα νιάτα του, τη μεταπολεμική Αθήνα του κέντρου, την αστική καταγωγή του χωρίς παρ’ όλα αυτά να προσβάλει τις αριστερές του προοδευτικές θέσεις. Έφτιαξε έναν ολόκληρο κόσμο με τη μαγεία του ταλέντου του για να ζήσει μέσα σε αυτόν και να φιλοξενήσει όλους όσοi θα ήθελαν να συγκατοικήσουν μαζί του. Και το κατάφερε σε πείσμα της εποχής στην οποία προσπάθησε να το χτίσει. Μετά τον συγκλονιστικό πολιτικό δίσκο του «Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας» σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη σε μια Αθήνα, σε μια Ελλάδα, που δονείτο από μπουζούκια, ρεμπέτικα, μεγάλες συναυλίες, διαδηλώσεις, εκείνος προτίμησε από το πλήθος το πρόσωπο και να πάνε μαζί μια βόλτα στη Βουλιαγμένη.
Πόσοι θυμούνται τη συνεργασία του με τον Γκάτσο; Πόσοι ξέρουν πως το ‘72 ο θάνατος πρόλαβε μια συνεργασία με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου; Πόσοι έχουν ταξιδέψει με τη μαγεία της μουσικής του Media Luz; Είχε κάνει πολύ περισσότερα πράγματα ο Λουκιανός από το πάρτι στη Βουλιαγμένη με τα τραγούδια του ως «φτωχός και μόνος καουμπόυ».
Ήταν και ο συνθέτης της μουσικής του «Θίασου» του Αγγελόπουλου και του «Ελευθέριος Βενιζέλος» του Βούλγαρη. Πόσοι πρόσεξαν τα υπέροχα τραγούδια που είχε γράψει εκεί για την Άννα Καλουτά. Πόσοι ξέρουν, πόσοι θυμούνται μάλλον, πως μαζί με το Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή άλλαξαν την επιθεώρηση.

Ό,τι κι αν ξέρετε γι αυτόν, για ό,τι κι αν τον αγαπάτε να ξέρετε πως από κοντά ήταν ο ίδιος κι ακόμα πιο υπέροχος. Διακριτικός ως οικογενειάρχης με την Άννα, τη Μαρία και τη Γιασεμή, εξαιρετικός σαν φίλος, θλιμμένος μες στο χιούμορ του, με χιούμορ μες στη θλίψη του. Ένας φίλος για βραδινές ώρες από αυτούς που έβγαλε η γενιά του και δεν υπάρχουν πια… έφυγε σαν πουλάκι… Πώς αλλιώς;…