Μετά τον αγώνα με την Λοκομοτίβ Κουμπάν ο Δημήτρης Διαμαντίδης δήλωσε:
«Είπα την απόφασή μου και έχουμε επικεντρωθεί σε αυτό. Μπαίνω μέσα και χαίρομαι!
Παίζω γιατί μου αρέσει, βλέπεις 15000 κόσμο να τραγουδάει, παλεύουμε, το χαίρομαι, το απολαμβάνω και προσπαθώ να το χαίρομαι για 2-3 μήνες ακόμα. Θέλω αυτό που κάνω να το χαίρομαι. Μπορεί να έγινε μία καλή ή κακή εμφάνιση.
Θέλω να φύγω αξιοπρεπέστατα. Δεν θέλω να σταματήσω και να παίζω πεντάλεπτα.
Θα προτιμούσα να κερδίζαμε πιο εύκολα αλλά το μπάσκετ είναι απρόβλεπτο. Είναι πολύ ωραία να παίζεις με τόσο κόσμο. Έχουμε ζήσει απίστευτες στιγμές. Είμαστε χαρούμενοι κι ευλογημένοι κι εγώ θα το ζω για 2-3 μήνες ακόμα».
Θα θέλαμε να βλέπαμε τον Διαμαντίδη, τον παίκτη που έχει συνδέσει το όνομά του με όλες τις χρυσές επιτυχίες του Παναθηναϊκού και της Ελλάδας στο μπάσκετ να συνεχίσει να παίζει έστω και για πεντάλεπτα.
Ταυτόχρονα όμως δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε την απόφασή του και να παραδεχθούμε ότι η απόφασή του να σταματήσει το μπάσκετ στο τέλος αυτής της σεζόν είναι αντάξια του τεράστιου βεληνεκούς του.
