Το κάψιμο της ιστορικής καφετέριας του Καπράλου, που δεν λειτουργούσε τα τελευταία χρόνια, επάνω στον λόφο Κολωνού, ήταν ένα γεγονός που τάραξε όλους τους παλιούς Κολωνιώτες. Γιατί η καφετέρια αυτή, ήταν συνδεδεμένη με τις αναμνήσεις τους, από εποχές πιθανόν καλύτερες αλλά κυρίως με τα νιάτα τους.
Ευτυχώς η πυρκαγιά που ξέσπασε στον Καπράλο δεν επεκτάθηκε στα δέντρα του λόφου και περιορίστηκε γρήγορα από τις δυνάμεις της πυροσβεστικής.
Φήμες τον τελευταίο καιρό έλεγαν ότι για τον χώρο της καφετέριας είχαν ενδιαφερθεί διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα και όμιλοι.
Το θλιβερό της ιστορίας όμως είναι ότι κάποιοι στα τοπικά social media κυρίως, προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη της πυρκαγιάς σε λίγους άστεγους (μετανάστες, τοξικοεξαρτημένους, ρομά; δεν έχει σημασία) που έμεναν μέσα τον τελευταίο καιρό, που δεν λειτουργούσε η καφετέρια. Φυσικά η πυρκαγιά μπορεί να ξεκίνησε απο αυτούς. Από κάποια φωτιά που άναψαν ίσως για να ζεσταθούν ή να μαγειρέψουν.
Η ευθύνη όμως ανήκει αποκλειστικά στον Δήμο Αθηναίων, που είχε εγκαταλείψει τον χώρο στην τύχη του, όχι μόνο τον χώρο της καφετέριας αλλά και όλο τον λόφο Ιππίου Κολωνού.
Βρωμιά και εγκατάλειψη, ήταν η εικόνα του λόφου τον τελευταίο καιρό. Το να εγκατασταθούν στην καφετέρια κάποιοι άστεγοι ήταν φυσικό επόμενο.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το ΒΟΤΡΥΣ στα Σεπόλια. Κι εκεί μένουν άστεγοι, ρομά κυρίως, στο εγκαταλειμμένο κτίριο κι εκεί υπάρχει ο κίνδυνος της πυρκαγιάς ή της κατάρρευσης κάποιου τοίχου ή οροφής με τον φόβο να χαθούν ανθρώπινες ζωές.
Το πρόβλημα της εγκατάλειψης σημείων της περιοχής που θα μπορούσαν να την αναβαθμίσουν, αν η δημοτική αρχή έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον, δεν είναι τωρινό αλλά υπάρχει πάρα πολλά χρόνια. Προφανώς έχει σχέση με τις προτεραιότητες και τις επιλογές που κάνει κάθε παράταξη που διοικεί τον Δήμο.
Θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος έναν άλλο λόφο Κολωνού, μόνο και μόνο αν ο Καπράλος γίνονταν, με πρωτοβουλία του Δήμου, κάτι διαφορετικό. Π.χ. να αναλάμβανε την διαχείρισή του μια ομάδα νέων της περιοχής, που θα έβγαζαν κάποιο κέρδος, θα έδιναν στον Δήμο ένα ποσοστό για να καλύπτει την συντήρηση, με προϋπόθεση να φιλοξενούν ή να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες πολιτιστικού χαρακτήρα. Ή να γίνονταν λέσχη νεολαίας, με διαχείριση από τον ίδιο τον Δήμο.
Τέτοιες όμως σκέψεις ήταν απαγορευτικές για την προηγούμενη δημοτική αρχή, γιατί δεν είχαν σχέση με υποτίθεται μεγαλεπήβολά σχέδια υλοποίησης επιχειρηματικών επιθυμιών.