Διαβάσαμε στο facebook φίλης, μία ανάρτηση που τσακίζει κόκκαλα. Τα κόκκαλα κατ' αρχήν όλων εμάς «που δεν ξέρουμε», δεν είμαστε σε επαφή με το πρόβλημα, αλλά θάπρεπε να τσακίζει και τα κόκκαλα όσων δεν θέλουν να μάθουν ποτέ.
Ένα μόνο έχω να πω:
Τα συμπεράσματα δικά μας, όπως γράφεις Δήμητρα αλλά και ο αγώνας πρέπει να γίνει ολονών μας.
Την αναδημοσιεύουμε αυτούσια.
«Προσοχή ! Ακολουθεί όχι δημοφιλές ( μάλλον ) post σεντόνι
Απέχουμε μόλις λίγα εικοσιτετράωρα απ τους αγιασμούς και απ τις χαρωπές αναρτήσεις και τα ευχολόγια ολων για τη νέα σχολική χρονιά που κατέκλυσαν το fb . Κι όμως αυτή η σχολική χρονιά δείχνει να μην ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς για εμάς τους γονείς παιδιών με αναπηρία που έχουμε συνηθίσει να βρισκόμαστε κάπου στον « πίσω ήλιο» και να αντιμετωπίζουμε την ζοφερή πραγματικότητα που αφορα στα παιδιά μας και την εκπαίδευση τους στον χώρο της ειδικής αγωγής . Αυτόν τον χώρο δηλαδη που περισσότερο απο οποιονδηποτε αλλον εχουν εργαλειοποιησει τα τελευταια χρονια οι εκαστοτε κυβερνώντες προκειμένου να φτιασιδωσουν το ανθρώπινο “ προσωπείο” τους εκμεταλλευόμενοι τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και αναπηρίες.
Όχι δεν έχω σκοπό να εστιάσω εδώ σε αυτά που δυστυχώς διαπιστώνουμε κάθε χρόνο οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί και που καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την ήδη επιβαρυμένη καθημερινότητα των παιδιών με αναπηρία. Άλλωστε τείνει να είναι δεδομένο για τους ιθύνοντες ότι τα παιδιά μας θα φοιτούν σε ακατάλληλα σχολικά κτίρια με ανύπαρκτο υλικοτεχνικό εξοπλισμό, θα ξεμένουν για κάμποσες μέρες στο σπίτι γιατί θα υπάρχουν προβλήματα με την μεταφορά τους κι όταν επιτέλους θα καταφέρνουν να είναι στο σχολείο τους , θα πρέπει να στοιβάζονται όπως όπως μέσα σε τάξεις όπου εκπαιδευτικοί θα καλούνται να κάνουν ο, τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να καλύψουν τα κενά που θα εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι εως ότου κάποιοι « πίσω από τα γραφεία» τους αποφασίσουν να στείλουν εκπαιδευτικό προσωπικό για να τα καλύψει .
Τα προβλήματα όμως αυτά υφίστανται όταν τουλάχιστον σχολεία υπάρχουν . Τι συμβαίνει άραγε όταν δεν υπάρχει καν σχολείο για να φοιτήσουν τα παιδιά με αναπηρίες όπως συμβαίνει εδώ στον Δήμο Αθηναίων ( και όχι μόνο) ?
Το ιστορικό νομίζω είναι σε αρκετούς ήδη γνωστό. Όμως δεν βλάπτει ποτέ μια επανάληψη ειδικά για όσους έχουν επιλεκτική μνήμη και επιλεκτικές ευαισθησίες:
Έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια από τότε που το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων αποφάσισε και στη συνέχεια το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας όρισε με νόμο του κράτους την ίδρυση και λειτουργία του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.) Αθηνών .
Σκοπός της απόφασης αυτής ήταν να δοθεί η δυνατότητα να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους οι μαθητές με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές που αποφοιτούν απ τα Ειδικά Δημοτικά Σχολεία που υπάγονται στον Δήμο Αθηναίων χωρίς να αναγκάζονται να μετακινούνται σε άλλους δήμους του λεκανοπεδίου της Αττικής .
Από τότε μέχρι σήμερα οι αποφάσεις αυτές έχουν μείνει μόνο στα χαρτιά. Είναι πλέον εμφανές ότι η αναλγησία και οι παλινωδίες των ιθυνόντων βάζουν τροχοπέδη στην καθημερινή εκπαίδευση 150 μαθητών και πλέον.
Δηλαδή με απλά λόγια αν δεν έχει γίνει ακόμα σαφές , μέχρι στιγμής τα παιδιά μας , τα παιδιά όσων κατοικούν εντός των ορίων του Δήμου Αθηναίων και φοιτούν σε Ειδικά Δημοτικά Σχολεία δεν έχουν την δυνατότητα να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους στην δευτεροβάθμια υποχρεωτική βαθμίδα εκπαίδευσης . Δεν υπάρχει σχολείο για αυτά τα παιδιά . Γιατί προφανώς για κάποιους αποτελούν μια κοινωνική μειοψηφία . Είναι λίγα τα ψηφαλάκια τους .
Το πόσο καταστροφικές είναι οι συνέπειες αυτής της σταθερής κρατικής αδιαφορίας την γνωρίζουν από πρώτο χέρι 150 τουλαχιστον οικογένειες : τα παιδιά τους έχοντας διαγνωσθεί με κάποιου είδους αναπηρία, από τους αρμόδιους φορείς του κράτους, αναγκάζονται καθημερινά να «ταξιδεύουν» ως το Νέο Ηράκλειο, στον Άγιο Δημήτριο και στο Αιγάλεω, προκειμένου να εκπαιδευτούν στα Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.) τα οποία διαθέτουν οι προαναφερθέντες Δήμοι.
Δήμοι που προφανώς σέβονται του κατοίκους τους και έχουν προβλέψει τουλάχιστον για το αυτονόητο : να μπορούν παιδιά με αναπηρίες να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση με την λιγότερη δυνατή ταλαιπωρία για τα ίδια και για τις οικογένειες τους.
Εδώ λοιπόν στον « ανυπότακτο» Δήμο Αθηναίων , τον Δήμο όπου συρρέουν εκατοντάδες χιλιάδες τουριστών υπάρχει αυτή η αθέατη πλευρά που αφορά « αόρατα» προφανώς παιδιά με ανύπαρκτες ανάγκες. Σε κάθε κρούση γονέων και εκπαιδευτικών για επίλυση του προβλήματος η απάντηση ναι ίδια : ΘΑ ξεκινήσει ανοικοδόμηση του σχολείου… ΚΑΠΟΤΕ . Κανένα χρονοδιάγραμμα για το πότε και το πιο σημαντικό ; Καμία πρόνοια για μια λύση προσωρινής στέγασης των παιδιών έως ότου ολοκληρωθεί η πολλά υποσχόμενη ανοικοδόμηση του σχολείου.
Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα. Φέτος τα πράγματα όπως ήταν αναμενόμενο αγρίεψαν:
Μητέρα μαθητή που αποφοίτησε απ το 6ο Ειδικό Δημοτικό εδώ στα Σεπόλια αντιμετωπίζει άρνηση εγγραφής του παιδιού της στο ΕΕΕΕΚ στο Αιγάλεω , εκεί δηλαδή όπου το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας με σχετική εγκύκλιο όρισε ότι πρέπει να συνεχίζουν τη φοίτηση τους τα παιδιά της περιοχής μας .
Καμία ενημέρωση δεν υπήρξε απ το σχολείο για την «αδυναμία εγγραφής λόγω πληρότητας» μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα ούτε καν ενόψει του αγιασμού. Έπρεπε η ίδια μέσα στην δυσκολη καθημερινότητα της να αναζητήσει επικοινωνία τόσο με το σχολείο όσο και με την δευτεροβάθμια όπου ανήκει η σχολική μονάδα για να την κάνουν μπαλάκι μεταξύ τους φυσικά χωρίς να νοιάζονται για το βασικό :
ένα αυτιστικό έφηβο αγόρι βρίσκεται εκτός σχολείου με απρόβλεπτες συνέπειες και κάποιοι « δημόσιοι λειτουργοί» απλά ρίχνουν πόρτα χωρίς να νοιάζονται ούτε στο ελάχιστο να βοηθήσουν να βρεθεί λύση. Και δυστυχώς δεν είναι το μόνο παιδί που βρίσκεται μετέωρο εκτός σχολικού πλαισίου.
Η ανυπαρξία πολιτικής βούλησης να λυθεί ένα ζήτημα κεντρικα απ το Υπουργείο Παιδείας με κάθε δυνατό τρόπο( να υπάρχει δλδ ΕΕΕΕΚ στο Δήμο Αθηναίων ) άρχισε να πιέζει τους κατώτερους εκπροσώπους του και εκείνοι πετούν την ευθύνη για να βρεθει λυση στο εξιλαστηριο θυμα : στην οικογενεια που αναζητά απεγνωσμένα σχολική στέγη για το παιδί της.
Όμως το σύστημα ξέρει: Ξέρει να ροκανίζει τον χρόνο, ξέρει να σε μπλέκει μέσα στα πλοκάμια της γραφειοκρατίας του και κυρίως στοχεύει στην δυσκολια οταν εισαι γονιος παιδιου με αναπηρια να παλέψεις μαζί του γιατί η ζωή σου , η εργασια σου, η ιδια σου η υπαρξη εξαρτάται απόλυτα απ τις ανάγκες του παιδιού σου και εσύ αδυνατείς να ανοίξεις πολλά μέτωπα γύρω σου.
Όμως ένα πράγμα δεν έχει προβλέψει το ντροπιαστικο αυτο σύστημα : ότι κανείς δεν είναι μόνος . Κι έτσι σε αυτή την περίπτωση εκτός απ τις πιέσεις που ασκούμε εμείς σαν Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 6ου Ειδικού Δημοτικού προς όλες τις κατευθύνσεις έχουμε επιπρόσθετα την στήριξη και όλων των άλλων γονέων απ τα υπόλοιπα ειδικα δημοτικά και τους φορείς που όλο αυτό τον καιρό δίνουμε την μάχη μαζι για τα αυτονόητα γιατί ξέρουμε ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στον Μάριο αύριο θα συμβεί στον Ορέστη, στον Γιάννη, στον Γιώργο, στην Μαρία και εν δυναμει σε κάθε παιδί που ζει στον Δήμο Αθηναίων .
Στον Δήμο δηλαδη της πρωτευουσας της χώρας όπου σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες παραμένουν « φαντάσματα» ενω καθε λογης υποδομές ενδεχομενως να μπορουν να ξεφυτρωσουν και να ολοκληρωθούν εν μια νυκτί.Τα πάντα σε μια κοινωνία είναι άλλωστε θέμα προτεραιοτητων.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Ο αγώνας δικός μας .
ΥΓ 1 Το ξέρω ότι το θέμα δεν είναι ελκυστικό δημοσιογραφικα , αλλά θα ήταν πολύ βοηθητικό οποίος έχει πρόσβαση σε μέσα ενημέρωσης να το αναδείξει για μια ακόμη φορά.
ΥΓ 2 Ξημερώνει γιορτή λέει. Της Σοφίας, της Πίστης, της Αγάπης και της Ελπίδας.
Όλα μπορούν να συμβούν».