Κατάφερα να δω το RISE ολόκληρο χθες και πραγματικά θαύμασα τον εαυτό μου. Ποτέ μου μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να δω ολόκληρη μια τόσο κακή ταινία.
Η ταινία είναι ένα παραμύθι και χωρίς δράκο μάλιστα. Υπάρχουν ταινίες - παραμύθια πολύ καλές που τις βλέπει ευχάριστα και κάποιος ενήλικας. Το RISE δεν είναι τέτοιο.
Η σκηνοθεσία τραγική, οι ηθοποιοί χαμηλού επιπέδου. Και το σενάριο; δεν ξέρω, όσοι ήταν πιο κοντά στην οικογένεια θα ξέρουν να πουν περισσότερα, αλλά εμένα δεν με έπεισε καθόλου, ότι ήταν «βγαλμένο απ' την ζωή».
Αλλά αυτά αφορούν περισσότερο τους κριτικούς του κινηματογράφου. Εμάς μας αφορά πως έδειξε την γειτονιά μας και τους ανθρώπους της. Πως έδειξε τον κοινωνικό περίγυρο της οικογένειας και τι θέλησε να αναδείξει σαν αξίες η ταινία.
Η βασική ιδέα της ταινίας είναι ότι αν μια οικογένεια μείνει ενωμένη και συμπαραστέκεται ο ένας στον άλλο, αν έχουν θέληση και επιμονή τα μέλη της, μπορεί να πετύχει θαύματα. Δεν είναι κακή. Αλλά, ξέρετε, στην ζωή δεν υπάρχουν μόνο μαύρα και άσπρα, υπάρχουν και τα γκρι που όσοι είμαστε μεγαλύτεροι, ξέρουμε ότι καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χρωματικό φάσμα. Όταν μια ιδέα, μια αξία, υπερπροβάλλεται, χωρίς ψεγάδια και αντιφάσεις, με τον τρόπο που το έκαναν ας πούμε κάποιες ταινίες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού άλλες εποχές, τότε σαμποτάρεται η ίδια η αξία, σήμερα, με τις παραστάσεις και τις πληροφορίες που έχει ο κόσμος.
Όσο για την γειτονιά των Σεπολίων και τους ανθρώπους της, δεν έχουμε να πούμε και πολλά, γιατί κυριολεκτικά δεν «παίζουν» στην ταινία. Από τα Σεπόλια, παίζει μόνο σε δύο σύντομες σκηνές το γηπεδάκι του Τρίτωνα και σε άλλες δύο η πρόσοψη του σπιτιού που έμεναν οι Αντετοκούνμπο. Αυτό είναι. Αα... ναι. Και η καφετέρια Κιβωτός έπαιξε σε μια σκηνή του δευτερόλεπτου, που κάποιοι πανηγύριζαν όταν μπήκε στα drafts του NBA ο Γιάννης.
Ενώ υπάρχει μόνο μία λεκτική αναφορά στην περιοχή, μια στιγμή που κάποιος ρώτησε τον Γιάννη, που μένει και απάντησε «στα Σεπόλια».
Κι από ανθρώπους; Αναρωτιέμαι, δεν υπήρξε τελικά κανείς γείτονας που συμπαραστάθηκε στους Αντετοκούνμπο; το κατηχητικό των Σεπολίων χάθηκε από την ιστορία τους; στο σχολείο που πήγαιναν τι συνέβαινε; ο ρατσισμός που αντιμετώπισαν ήταν μόνο ένα παιδί από αντίπαλη ομάδα που κακομίλησε στον Γιάννη και οι διαδηλώσεις των χρυσαύγουλων;
Η φτώχια της οικογένειας δεν δείχνεται στην ταινία, παρά μόνο όταν δεν είχαν κάποια στιγμή να πληρώσουν το ενοίκιο και τους πέταξε έξω ο Αφρικανός ιδιοκτήτης του και όταν ο Θανάσης και ο Γιάννης έκαναν προπονήσεις με το ίδιο ζευγάρι παπούτσια, που το φόραγαν εναλάξ. Το επίπεδο ζωής τους, όπως φαίνεται στην ταινία, ήταν πάντως πολύ καλύτερο από το επίπεδο ενός εργαζόμενου με βασικό μισθό σήμερα, που προσπαθεί να ζήσει μόνος του.
Προφανώς, τον Arash Amel, που έγραψε το σενάριο, δεν τον ενδιέφεραν αυτά. Έμεινε στην αξία που ήθελε ο ίδιος να προβάλλει. Και στις απλοϊκότητες που επιβάλλει η Disney σε όλες σχεδόν τις ταινίες της.
Αυτό, που με έκανε να γελάσω πολύ όμως, δεν ήταν η ίδια η ταινία, όσο οι μεγαλόστομες απόψεις κάποιων γειτόνων, που ούρλιαζαν στα κοινωνικά δίκτυα και στις παρέες, για το πόσο πολύ θα αναδείξει και θα προβάλλει τα Σεπόλια, η ταινία για την ζωή των Αντετοκούνμπο. Η ταινία δείχνει κάποια Σεπόλια, που δεν δείχνει αλλά εννοεί, έντονα χρωματιστά μεν, πιο θλιβερά δε, από όσο είναι στην πραγματικότητα και δεν δείχνει ούτε έναν άνθρωπο των Σεπολίων, που να έχει κάποια σχέση, μακρινή έστω, με τους Αντετοκούνμπο.
Όπως και νάχει, είτε ήταν καλή είτε ήταν κακή η ταινία, δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία για την καθημερινότητά μας, το επίπεδο ζωής μας και αυτά που έχουμε κατακτήσει ή δεν έχουμε κατακτήσει στην γειτονιά μας. Η ταινία, όσο καλή και νάταν, δεν θα δημιουργούσε περισσότερο πράσινο, περισσότερους ελεύθερους χώρους αξιοποιημένους για το καλό μας, δεν θα έφτιαχνε παιδικές χαρές και αθλητικούς χώρους, ούτε θα απελευθέρωνε χώρους για πάρκινγκ, για να αναφέρουμε μόνο μερικά θέματα που μας ταλανίζουν κάθε μέρα.
Αυτά μπορούν να γίνουν μόνο με συλλογική προσπάθεια και πίεση στους αρμόδιους, για τα μικρά και μεγάλα θέματα, που θα έπρεπε να απασχολούν όλους μας.