Διαβάζοντας τις δηλώσεις του υπουργού Υποδομων και Μεταφορών σχετικά με την κατάσταση των πεζοδρομίων της Αθήνας, αγανάκτησα.
Όχι γιατί έχει πολύ δίκιο ή έχει πολύ άδικο για το ότι κατ' ουσίαν επιτίθεται στον Δήμαρχο Αθηναίων, αλλά γιατί κι από αυτές τις δηλώσεις, καταλαβαίνω ότι αυτοί οι άνθρωποι αναφέρονται σε κάποια ΆΛΛΗ ΠΟΛΗ.
Ο Καραμανλής ανακοινώνει την αυστηροποίηση του Κ.Ο.Κ. σχετικά με το παράνομο παρκάρισμα στις ράμπες ΑΜΕΑ και κατηγορεί τον Δήμαρχο Αθηναίων ότι δεν κάνει αρκετά για να εφαρμόσει τον νόμο.
Πρόκειται για το θέατρο του παραλόγου. Όταν στα Σεπόλια, που κυκλοφορούμε καθημερινά, η πρόσβαση μέσω πεζοδρομίων των Α.Μ.Ε.Α. μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί.
Όχι γιατί τους εμποδίζουν τα παρκαρισμένα οχήματα στις ειδικές ράμπες, αλλά γιατί δεν υπάρχουν καν κατάλληλα πεζοδρόμια για πεζούς που δεν είναι ΑΜΕΑ.
Για σκεφτείτε, πως μπορεί να φτάσει κάποιος που έχει κινητική αναπηρία από το σπίτι του ως π.χ. στο μετρό της Αττικής ή των Σεπολίων. Αδύνατον. Όχι γιατί θα τον εμποδίσουν τα παράνομα παρκαρισμένα οχήματα, που κι αυτά υπάρχουν και είναι τραγικό και απαράδεκτο, αλλά γιατί δεν υπάρχουν πεζοδρόμια κατάλληλα για να κινηθεί. Ακόμα και το τετράμετρο σε πλάτος, από την μία μεριά, πεζοδρόμιο της Δυρραχίου είναι παντελώς ακατάλληλο για την κίνηση ενός ανθρώπου σε αναπηρικό καροτσάκι.
Ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2022 το έργο ανακατασκευής 410 πεζοδρομίων από τον Δήμο Αθηναίων, κόστους 24 εκατομυρίων και ελπίσαμε ότι τουλάχιστον 10-15 δρόμοι των Σεπολίων θα αποκτήσουν νέα πεζοδρόμια. Κι όμως ... μέχρι τώρα δεν έχουμε δει ούτε ένα. Μετά από τρισήμισυ χρόνια δημαρχίας. Γι αυτό κυρίως αγανακτούμε, αλλά και για το ότι αυτή η ανάπηρη πόλη, όταν προβάλλεται από τα γεμάτα αυτοθαυμασμό δελτία τύπου του Δημάρχου, παρουσιάζεται ως η πρωταθλήτρια του μαραθωνίου της Ευρώπης, σχετικά με την κινητικότητα.
Κι έρχεται τώρα ο άλλος κάτοικος άλλου πλανήτη, ο Καραμανλής, να εστιάσει το πρόβλημα της κινητικότητας, στην μη εφαρμογή του νόμου για τις ράμπες. Και νομίζουν ότι αυτό αφορά τους κατοίκους των γειτονιών της Αθήνας.
Το πρόβλημα με την ανυπαρξία κατάλληλων πεζοδρομίων στην Αθήνα, ακόμα και στο κέντρο της αλλά κυρίως στις γειτονιές, είναι σύνθετο και έχει τις αιτίες του σε βάθος χρόνου. Αλλά, αν κάποια δημοτική αρχή, το έβλεπε σαν ζωτικής σημασίας πρόβλημα, θα έπρεπε να μπεί στην λογική, της βαθμιαίας αντιμετώπισής του, όχι για «τα μάτια του κόσμου» και των ΜΜΕ, αλλά επί της ουσίας του. Με συνέπεια και προγραμματισμό, ακούγοντας κυρίως τις φωνές των δημοτικών κοινοτήτων.
