Το άρθρο το διαβάσαμε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και παρά το ότι δεν αφορά στα Σεπόλια, το αναδημοσιεύουμε γιατί το παρκάκι είναι σε μια γειτονιά ακριβώς δίπλα μας και φυσικά μας αφορά και το συνυπογράφουμε.
Ακριβώς απέναντι από τον σταθμό του ΚΤΕΛ Λιοσίων, που παρουσιάζει έντονη και συνεχή κινητικότητα, υπάρχει ένα παρκάκι με δέντρα και παγκάκια, το οποίο φιλοξενεί τους θερινούς κυρίως μήνες ταξιδιώτες αλλά και μαθητές από δημοτικό σχολείο κείμενο δίπλα στο παρκάκι.
Είναι στην κυριολεξία πνεύμονας στην υποβαθμισμένη αισθητικά περιοχή, με χρώματα και ήχους [καλλωπιστικά φυτά και κελαδήματα πουλιών -και τι ήχοι]. Γατιά και σκυλιά κόβουν βόλτες με τους «ιδιοκτήτες» τους, τρέχουν, παίζουν μεταξύ τους, μαζί τους και μικρά παιδιά. Ζωή σε λίγα τετραγωνικά που εκδιώκει όμως το γκρίζο και επικρατεί μια χαρούμενη διάθεση σε όσους το επισκέπτονται.
Κανονικά έπρεπε να γράψω υπήρχε, διότι η σημερινή του εικόνα τίποτα δεν θυμίζει το όμορφο αλσύλλιο. Τα περισσότερα δέντρα, κυρίως πεύκα, κόπηκαν -αυτό ίσως να ήταν αναγκαίο αλλά δεν αντικαταστάθηκαν από νέα ώστε να μη διακοπεί η ροή της σκιάς και της ομορφιάς. Στη συνέχεια, για άγνωστους λόγους, «ξεριζώθηκαν» και τα τέσσερα πέντε παγκάκια που υπήρχαν.
Είναι αλήθεια ότι έως πρόσφατα φαινόταν να το προσέχει ο δήμος. Κλάδευε τις δάφνες και άλλες πόες που το περιτριγύριζαν και του έδιναν χρώμα, κούρευε τη χλόη, ποτιζόταν αυτόματα -γενικά υπήρχε κάποια περιποίηση, δεν το είχαν παραμελήσει. Τώρα ερημία και εγκατάλειψη, μην πω περιφρόνηση.
Ολα αυτά σε χρόνο μηδέν, από τότε που άλλαξε η κυβέρνηση -αυτό δεν είναι υπερβολή ή προσπάθεια φτηνής αντιπολίτευσης. Είναι η πραγματικότητα και προξενεί απορία στους περίοικους αλλά και στους ταξιδιώτες, που πλέον δεν έχουν πού να ξαποστάσουν ή να δροσιστούν όταν είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν την ώρα που θα αναχωρήσει το λεωφορείο τους. Θυμάμαι πολλούς από τους τελευταίους, κυρίως αλλοδαπούς, να δένουν τις αιώρες τους ανάμεσα σε κορμούς πεύκων και να απολαμβάνουν τον υπνάκο τους. Ωραίες σκηνές.
Δεν ξέρω, ίσως φαίνεται αγγαρεία για τους νέους υπεύθυνους να απασχολούνται με αυτόν τον μικρό πνεύμονα, ίσως δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τη ζωτική του σημασία για την περιοχή, αδιαφορώντας για την εικόνα στους τουρίστες και όσους χρησιμοποιούν τα λεωφορεία ως μέσα μεταφοράς -και είναι πάρα πολλοί ειδικά μετά την κρίση, που συνεχίζεται, μη γελιόμαστε [η κρίση] και μην ακούμε τις αδολεσχίες των κυβερνώντων για επανάκαμψη τάχα της «κανονικότητας» και της κοινοβουλευτικής δικαιοσύνης (!).
«Μα, για ένα παρκάκι κάνετε έτσι;» θα μπορούσαν να αντιτείνουν οι νέοι αρμόδιοι. Κατ’ αρχάς δεν είναι οποιοδήποτε παρκάκι (δίπλα στον πολυσύχναστο σταθμό και δίπλα σε δημοτικό σχολείο) και κατά δεύτερον, εξ όνυχος τον λέοντα, διαπιστώνει κανείς [όλοι].
Η «επαναλειτουργία» του μικρού πάρκου ούτε κόστος απαιτεί ούτε χρόνο, λίγη μόνο προσοχή και βεβαίως θέληση από τους δημοτικούς άρχοντες.
Εδώ που τα λέμε αμφίβολο είναι αν πολλοί από τους νέους κυβερνώντες γνωρίζουν κατά πού πέφτει ο σταθμός της Λιοσίων, συνηθισμένοι να ταξιδεύουν με τα, πολυτελή συνήθως, αυτοκίνητά τους -ε, έτσι είναι οι κυβερνώντες [όλοι οι κυβερνώντες]. Αν ήξεραν πόσοι ανασαίνουν σε αυτό το μικρό και ασήμαντο πάρκο, αν καταλάβαιναν τι σημαίνει να μπορεί κάποιος να ανασαίνει σήμερα... αλλιώς θα αντιμετώπιζαν τη «μικρότητα» του πάρκου, τη σημαντική του συμβολή στην εξορία της ανίας, μην πω και της κατάθλιψης.
Xάθηκε, μέρες που ’ναι, να βάλουν δυο χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια; Θα πλάταινε το τοπίο.
