Η είδηση είναι ήδη γνωστή. Οι υπουργοί εσωτερικών της Ιταλίας και της Αλβανίας, συμφώνησαν σε συνάντηση που είχαν πρόσφατα στην Ρώμη, να προσφέρει η Ιταλία βοήθεια σε προσωπικό και τεχνικά μέσα, προκειμένου να «θωρακιστούν» τα σύνορα της Αλβανίας με την Ελλάδα και να αποτραπεί η δημιουργία ρεύματος προσφύγων από αυτήν την οδό προς την Ιταλία και την Ευρώπη.
Φυσικά τα ερωτήματα που θέσαμε στο σχετικό άρθρο μας, παραμένουν.
Αλλά προστίθενται και νέα.
Αυτή είναι τελικά η ενωμένη Ευρώπη; Αυτή η Ευρώπη που διαφημίζονταν σαν καταφύγιο ασφάλειας και ευημερίας; Που διαπνέονταν, υποτίθεται από τις αρχές της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού;
Τις δοκιμάσαμε εμείς αυτές τις αρχές στην πλάτη μας, αλλά ρίξαμε εν πολλοίς την ευθύνη στους εαυτούς μας και την χώρα μας.
Τώρα τις βλέπουμε να εφαρμόζονται και σε άλλες κατευθύνσεις και πάλι καμωνόμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε.
Τέτοιο ανθρωπισμό και τέτοια αλληλεγγύη από μιά πολυθωρακισμένη Ευρώπη ούτε χρειαζόμαστε, ούτε επιθυμούμε.
Μήπως έχει έρθει η ώρα να σκεφτόμαστε σοβαρά ότι είναι καιρός ο καθένας να βαδίζει τον δρόμο του;
Ήρεμα, ψύχραιμα, οργανωμένα, με σχέδιο. Χωρίς πανικούς και εξαλλοσύνες.
Τουλάχιστον με όλες αυτές τις ιστορίες έχουμε κι ένα κέρδος.
Έχει καταπέσει ο φασισμός των Ευρωπαϊστών. Δεν τολμούσε κάποιος να αμφισβητήσει τα "καλά" της Ευρώπης και γίνονταν δαχτυλοδειχτούμενος προδότης των «ιδανικών» της!
Ποιός σοβαρός άνθρωπος τα πιστεύει σήμερα αυτά;
Κάποτε υπήρχαν σοβαροί ηγέτες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε συμφωνούσε είτε διαφωνούσε κανείς μαζί τους.
Σήμερα πορευόμαστε με ηγέτες κάτι σαν κι αυτόν τον απίθανο Ντάισελμπλουμ, τον μαγαζάτορα Τουσκ, τον μανιακό Σόιμπλε, τον ερωτύλο Ολάντ, τον πολυλογά Ρέντσι και κάτι άλλους απίστευτους από την πρώην ανατολική Ευρώπη. Τέτοιους που κάνουν την μέτρια Μέρκελ να παίρνει πόντους μπροστά τους.
Και είναι τόσο σοβαρή και αποτελεσματική αυτή η Ευρώπη που χρειάζεται το ΔΝΤ για να επιτηρεί, να ελέγχει και να εφαρμόζει τα εργαλεία του στις οικονομίες των χωρών. Ούτε αυτό δηλαδή δεν έχει γίνει τόσες δεκαετίες. Ένας σοβαρός μηχανισμός μέτρησης, επιτήρησης και ελέγχου.
Αλλά θα μου πείτε. Αν υπήρχε, θα είχαμε καταφέρει να τους κοροϊδέψουμε εμείς, τότε επί Σημίτη και να μπούμε στην νομισματική Ένωση; να μπούμε στο ευρώ;
Γιατί αν σήμερα δεν έχουμε καμία ανησυχία και για τίποτα, είναι που «είμαστε στο ευρώ».
