Έχουμε πιά φτάσει στον πάτο του εθνικού εξευτελισμού; Ποτέ η Ελλάδα δεν ήταν μιά ανεξάρτητη χώρα. Οι μεγάλες δυνάμεις από την αρχή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους καθόριζαν άμεσα τις εξελίξεις με ελάχιστα πολύ μικρά μόνο φωτεινά διαλείμματα.
Οι Αμερικάνοι στην συνέχεια, που απόκτησαν και συνέταιρους τους Ευρωπαίους τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα κυρίως οι Ευρωπαίοι, βλέπε Γερμανοί, είναι αυτοί που επιβάλλουν πολιτική στον τόπο μας.
Η διαφορά του χθες από το σήμερα είναι ότι παλιότερα η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας γίνονταν μέσα από ημιπαράνομα μονοπάτια,«κρυφές» λεωφόρους και ξεπουλημένους πολιτικούς. Σήμερα η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας έχει φορέσει το καλό ιδεολογικό της κοστούμι και επιβάλλεται μέσω των θεσμών. Θεσμική είναι η καταπάτηση των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων στον τόπο μας. Θεσμική η φτώχεια και ανέχεια που έχουν ρίξει μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Θεσμική η κατάντια του τομέα υγείας. Θεσμική και η προσπάθεια εξαφάνισης του «κάθε τι ελληνικό στον κόσμο αυτό». Μόνοι μας δεθήκαμε με τους θεσμούς, εθελοντικά παραδώσαμε τα κλειδιά της χώρας, εμείς οι ίδιοι κλειστήκαμε έξω από το σπίτι μας.
Κι όποιος πάει κόντρα σε αυτήν την θεσμική κατοχή κατηγορείται ότι δεν θέλει το καλό της οικονομίας και του τόπου και μπλα μπλα μπλα...
Όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα πλέον συναγωνίζονται ποιό είναι περισσότερο θεσμικό από το άλλο αλλά και ποιο είναι αυτό που έχει ισχυρότερη βούληση, καλύτερη τεχνογνωσία, περισσότερες ικανότητες και πιό αξιόμαχα στελέχη για να επιβάλει αυτή την πρωτόγνωρη και ιδιόμορφη κατοχή. Όλα εκτός του του ΚΚΕ, αλλά αυτό έχει τα δικά του «θεματάκια» που τον καθιστούν, συμπαθή μεν αλλά αναξιόπιστο και χωρίς μέλλον πολιτικό παράγοντα.
Ελπίσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτός δεν ήλπισε καθόλου σε μας και φάνηκε ότι ήταν παντελώς απελπισμένος εξ αρχής. Που να ελπίσουμε τώρα; στον γραφικό Κούλη και τον ανεκδιήγητο Άδωνι; ή σε κάποιον άλλο μαϊντανό της πολιτικής ζωής; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Χαρακτηριστικό της τραγικής μας κατάστασης είναι, ότι όλοι μας πλέον ασχολούμαστε, αυτή άλλωστε είναι και βασική ειδησεογραφία των τελευταίων ετών, με το αν έβηξε η Λαγκάρντ, αν η επιδείνωση του καιρού επηρέασε τα αρθριτικά του Σόϊμπλε ή αν ο Μοσκοβισί είπε σήμερα κάποια καλή κουβέντα για μας... Τραγικοί και μοιραίοι είμαστε.
Η μόνη ελπίδα που είδα το τελευταίο διάστημα ήταν αυτό το 25% στην πρόσφατη δημοσκόπηση του Νοεμβρίου της Public Issue που δεν θέλει πλέον να πληρώνουμε το χρέος και ζητάει να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών προς τους δανειστές.
Ένα 25% που δεν εκφράζεται πολιτικά αλλά γυρνάει την πλάτη του στο σκοτεινό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι δανειστές μας και οι ντόπιοι επιτηρητές τους.
Φυσικά οι έλληνες δεν πιά ήρωες και αμφιβάλλω αν αυτό το 25% έχει συνείδηση που μπορεί να το οδηγήσει η επιλογή του. Αν τους ζητήσεις να σου παραδώσουν το κινητό τους για το καλό του τόπου, θα το κάνουν; Δεν ξέρω.
Δυστυχώς, εκεί που φτάσαμε, προκειμένου να αποκτήσουμε συνείδηση, πρέπει να πάμε ακόμα πιό χαμηλά. Απέχουμε λίγο ακόμα από τον πάτο του βαρελιού. Θεωρώ όμως σχεδόν σίγουρο ότι θα τον ακουμπήσουμε.
Comments powered by CComment