Οι νέοι προλετάριοι, αυτοί που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, είναι σήμερα πρώτα και κύρια αυτοί που δεν μπορούν καν να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη.
Ο Κώστας Μ. 42 ετών, μέχρι πριν 2 χρόνια ιδιωτικός υπάλληλος, σε εταιρία μεταφορών, έχει σύζυγο και δύο παιδιά. Δουλειά δεν έχει και δεν φαίνεται ότι μπορεί να αποκτήσει στο άμεσο μέλλον. Η σύζυγός του δουλεύει περιστασιακά καθαρίστρια, σε μεγάλη εταιρία καθαρισμών κτιρίων. Έχουν εγκαταλείψει το σπίτι που νοίκιαζαν και τώρα μένουν με τους γονείς του Κώστα, που αντέχουν να τους φιλοξενούν. Για πόσο ακόμα; Δύο οικογένειες, 6 άτομα συντηρούνται από μία σύνταξη των 650 ευρώ. Είναι όλοι τους απελπισμένοι.
Ο Περικλής Σ. 27 ετών, έχει τελειώσει το Μαθηματικό Αθήνας, εδώ και 3 χρόνια. Πήγε και φαντάρος. Όχι δεν έχει ήδη κάνει ακόμα καριέρα. Για την ακρίβεια δεν έχει καν δουλέψει ακόμα. Ούτε ένα φροντιστήριο σε παιδάκι του δημοτικού δεν έχει βρει. Μόνο κάτι πεταχτά μεροκάματα σαν γκαρσόνι σε ταβέρνα, σε περιόδους καλοκαιριού ή εορτών. Καμιά φορά με τα λιγοστά ευρώ που έχει πάνω του, πάει και σε καμιά καφετέρια και πίνει καφέ με τους φίλους του, όλοι σχεδόν σε παρόμοια κατάσταση. Την άλλη μέρα όλο και κάπου θα διαβάσει, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά οι νέοι σήμερα συχνάζουν σε καφετέριες και δεν έχουν διάθεση για δουλειά. Δεν βρίζει γι αυτά που διαβάζει. Είναι απελπισμένος.
Η Σοφία Κ., ανύπαντρη μητέρα, ετών 48 έχει ένα γιό 18 και πρόσφατα έκλεισε η εταιρία στην οποία εργαζόταν επί 23 χρόνια σαν λογίστρια. Πλήρωνε μέχρι πριν λίγο ακόμα το δάνειο για ένα δυάρι που είχε αγοράσει τότε που ακόμα οι τράπεζες σε παρακάλαγαν να σου δώσουνε δάνειο. Δεν έχει κανένα να την βοηθήσει. Εϊναι απελπισμένη.
Ο κατάλογος των γνωστών μου μόνο, που έχουν περάσει στην νέα τάξη των προλετάριων, μπορεί να είναι πολύ μακρύς.
Σκεφτείτε. Η ανεργία με τα επίσημα στοιχεία αγγίζει το 26%. Ανεπίσημα; Μεγάλο ποσοστό είναι μακροχρόνια άνεργοι. Αποκόβονται έτσι τελείως από την αγορά εργασίας. Χάνουν την όποια ειδίκευσή τους.
Αλλά, είναι μόνο οι άνεργοι; Οι υπάλληλοι των 380 ευρώ τι είναι; εργαζόμενοι; σκλάβοι; που βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή;
Αυτοί που έχουν μήνες να πληρωθούν και παίρνουν συνέχεια έναντι, τι είναι; εργαζόμενοι όμηροι;
Αναρωτιέμαι, τι ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού φτάνουν όλοι οι παραπάνω;
Και πάμε τώρα στην ουσία; Αυτοί, που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, υπάρχει κανείς τόσο ανόητος, που να πιστεύει ότι τους αφορά η συζήτηση περί ευρώ ή δραχμής; Περί παραμονής ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Επιχείρημα ηλιθίων: Δεν είμαστε καλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά αν βγούμε θα γίνουμε χειρότερα. Δηλαδή; τι χειρότερο θα πάθει ο απελπισμένος άνεργος. Θα τον εκτελέσουν δημοσίως; Δεν θα γίνονται εισαγωγές και έτσι δεν θα μπορεί να αγοράσει το νέο μοντέλο τηλεόρασης πλάσμα;
Ας σταματήσουμε εδώ την αγανάκτηση όμως, γιατί ο λαϊκισμός καιροφυλακτεί...
Η ουσία βρίκεται στο ερώτημα: Υπάρχει κάποιος πολιτικός φορέας ή εν δυνάμει πολιτική κίνηση που να μπορεί να εκφράσει αυτή την νέα τάξη ανθρώπων, που είναι γέννημα - θρέμμα της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων και των σκληρών μέτρων που παίρνονται συνεχώς επί 6 χρόνια;
Στις προηγούμενες εκλογές το μεγαλύτερο τμήμα αυτού του κόσμου εκφράστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα;
Είναι μάλλον φανερό ότι αυτήν την τάξη των ανθρώπων, την τάξη των απελπισμένων, δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που να μπορεί σήμερα να την εκφράσει με κανένα τρόπο. Στην πραγματικότητα κανείς δεν απευθύνεται σε αυτούς. Ποιός υπόσχεται σήμερα μείωση της ανεργίας σύντομα; Ούτε ψέμματα δεν κάνουν τον κόπο να πουν τα διάφορα πολιτικά κόμματα.
Το αν και το πως θα εκφραστεί αυτή μεγάλη μάζα των ανθρώπων, σήμερα και στο άμεσο μέλλον, είναι ένας άγνωστος παράγοντας του πολιτικού σκηνικού. Ένα ακόμα στοιχείο πολιτικής ρευστότητας.
sepolia.net