Ήταν νομίζω το πρώτο ποίημα που έμαθα "απ' έξω»" όταν ήμουν παιδί. Το "Μια πίκρα" του Κωστή Παλαμά. Δεν ζούσα ποτέ κοντά σε λιμνοθάλασσα και δεν ήξερα τι ήταν πίκρα μάλλον. Ούτε ήξερα τι ήταν αυτό που με έκανε να διαλέξω αυτό το ποίημα να μου αρέσει από τις εκατοντάδες που υπήρχαν σε ένα βιβλίο ποιητικής ανθολογίας που είχε η μητέρα μου.
Και τώρα μερικές δεκαετίες αργότερα έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να θυμηθεί αυτούς τους στίχους που είχε μάθει παιδί. Και επειδή κάπου δεν τα κατάφερνε, λέω, ας ψάξω να δω αν υπάρχει πουθενά στο διαδίκτυο, να το φρεσκάρω λίγο στην μνήμη μου.
Και με μεγάλη έκπληξη δεν βρήκα μόνο τους στίχους, αλλά ανακάλυψα ότι το ποίημα αυτό το έχει μελοποιήσει πριν αρκετά χρόνια ο Φοίβος Δεληβοριάς. Το έχει κάνει τραγούδι. Μην περιμένετε κάποιο "χιτάκι" βέβαια. Έχω όμως την εντύπωση ότι η ατμόσφαιρα του τραγουδιού δένει με αυτήν του ποιήματος, τουλάχιστον αυτήν την ατμόσφαιρα που είχα εγώ στο μυαλό μου.
Τα πρώτα μου χρόνια τ’ αξέχαστα τα ‘ζησα
κοντά στ’ ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί την ρηχή και την ήμερη
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.
Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει
και βλέπω τα ονειράτα κι ακούω τα μιλήματα
των πρώτω μου χρόνω κοντά στ’ ακρογιάλι,
στενάζεις καρδιά μου, το ίδιο αναστένασμα
να ζούσα και πάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη
Μια μένα είν’ η μοίρα μου, μια μένα είν’ η χάρη μου,
δε γνώρισα κι άλλη
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη
Και να! Μες στον ύπνο μου την έφερε τ’ όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη
τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.
Κι εμέ, τρισαλίμονο! Μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη
και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα
της πρώτης λαχτάρας μου καλό μου ακρογιάλι!
Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη
που δεν μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες
πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ’ ακρογιάλι;
Μια πίκρα είν’ αμίλητη, μια πίκρα ειν’ αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν’ άσβηστη και μες στον παράδεισο
των πρώτω μας χρόνω κοντά στ’ ακρογιάλι.
