Όταν συμβαίνει ένα τροχαίο ατύχημα, οι περαστικοί συνήθως προσπαθούν να βοηθήσουν τους τραυματίες ή τουλάχιστον να καλέσουν για βοήθεια. Στην Ινδία τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Σε μια χώρα που διαθέτει ένα από τα πιο επικίνδυνα οδικά δίκτυα και μια από τις πιο επικίνδυνες οδηγικές κουλτούρες, τα θύματα πάρα πολύ συχνά μένουν τελείως αβοήθητα.
Ο Kanhaiya Lal καλεί απεγνωσμένα για βοήθεια αλλά όλοι οι οδηγοί που περνάνε από το σημείο με τα οχήματά τους κάνουν ότι δεν τους βλέπουν. Ο γιός του και τα σώματα της γυναίκας του και της κόρης του κείτονται δίπλα στο σμπαραλιασμένο μηχανάκι με το οποίο και οι τέσσερις ταξίδευαν λίγα δευτερόλεπτα πριν. Μερικοί μοτοσυκλετιστές καθώς και η αστυνομία κάποια στιγμή προσέτρεξαν σε βοήθεια, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά για την γυναίκα και την κόρη του. Ο θάνατός τους είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει μια δημόσια πανεθνική συζήτηση για τον ρόλο των παρευρισκόμενων σε κάποιο τροχαίο ατύχημα. Μάλιστα κάποια μέσα επικοινωνίας χαρακτήρισαν το γεγονός ως «το ναδίρ της κοινωνικής απάθειας» ή ακόμα χειρότερα ως την «ημέρα που η ανθρωπότητα πέθανε».
Όμως σε αντίθεση με τα παραπάνω, αυτό που ο Piyush Tewari, ένας πρωτοπόρος αγωνιστής για θέματα ασφάλειας, είδε στο γεγονός, ήταν ένα ολόκληρο σύστημα που στέκεται αντίθετο στο να βοηθιούνται τα θύματα των τροχαίων.
Η προσπάθειά του να αλλάξει αυτήν κατάσταση ξεκίνησε 10 χρόνια πριν, όταν ο 17χρονος ξάδελφός του, χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο, στο δρόμο του από το σπίτι στο σχολείο.
«Πολλοί άνθρωποι σταμάτησαν αλλά κανένας δεν τον βοήθησε», είπε ο Tewari. «Πέθανε από αιμορραγία στην άκρη του δρόμου».
Ο Tewari ξεκίνησε προσπαθώντας να καταλάβει αυτήν την συμπεριφορά. Και γρήγορα διαπίστωσε ότι αυτή η σκηνή ήταν συνεχώς επαναλαμβανόμενη σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ινδίας. Διαβάτες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, έμεναν αμέτοχοι και δεν έκαναν τίποτα.
«Ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι ο εκφοβισμός από την αστυνομία», ισχυρίζεται ο Tewari.
«Τις περισσότερες φορές αν βοηθήσεις κάποιον, η αστυνομία θα συμπεράνει ότι βοηθάς αυτόν τον άνθρωπο από ενοχή»
Οι αρχικές του διαπιστώσεις παρακίνησαν τον Tewari να ιδρύσει το ίδρυμα SaveLIFE. Σε μια έρευνα το 2013, το ίδρυμα βρήκε ότι το 74% των Ινδών ήταν απρόθυμοι να βοηθήσουν το θύμα ενός ατυχήματος, είτε ήταν μόνοι τους είτε μαζί με άλλους παρόντες.
Πέρα από τον φόβο του να κατηγορούνταν άδικα, οι άνθρωποι επίσης ανησυχούσαν για την πιθανότητα να «παγιδευτούν» σαν μάρτυρες σε κάποια δικαστική υπόθεση, με δεδομένο ότι οι δικαστικές διαδικασίες συνήθως κρατάνε πάρα πολύ χρόνο στην Ινδία. Κι αν τελικά και παρ' όλα αυτά, βοηθούσαν τα θύματα και τα μετέφεραν σε κάποιο νοσοκομείο, φοβούνταν ότι στην συνέχεια θα υφίσταντο πίεση προκειμένου να καλύψουν οι ίδιοι τα έξοδα της νοσοκομειακής τους περίθαλψης.
Σε μια χώρα που οι υπηρεσίες πρώτων βοηθειών εργάζονται με τους δικούς τους χαλαρούς ρυθμούς, οι παρευρισκόμενοι σε κάποιο τροχαίο, συχνά χρειάζεται να κάνουν κάτι περισσότερο από το να καλέσουν ένα ασθενοφόρο. Χρειάζεται να κάνουν ότι μπορούν για να προσφέρουν οι ίδιοι τις πρώτες βοήθειες ή έστω να ενθαρρύνουν τους τραυματίες, λέγοντάς τους ότι η βοήθεια είναι στο δρόμο και θα φτάσει σύντομα.
Αλλά στην Ινδία τα ασθενοφόρα είναι ελάχιστα σε σχέση με τον πληθυσμό, μερικές φορές φθάνουν πολύ καθυστερημένα και συχνά είναι με ελλιπή εξοπλισμό. Αυτό κάνει αυτήν την χώρα να έχει ανάγκη από καλούς σαμαρείτες και σύμφωνα με τον Tewari τέτοιοι υπάρχουν πολλοί. Απλώς επιλέγουν προσεκτικά το που θα εμπλακούν.
Ο ίδιος φέρνει σε αντίθεση την συμπεριφορά των παρευρισκόμενων σε κάποιο τροχαίο με την συμπεριφορά αυτών που βρίσκονται παρόντες σε ατυχήματα τραίνων ή σε εκρήξεις βομβών.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, πριν φθάσει η αστυνομία ή ο τύπος, σχεδόν όλα τα θύματα έχουν ήδη μεταφερθεί στο νοσοκομείο, λέει ο Tewari.
Η μεγάλη διαφορά με τα τροχαία είναι ότι συνήθως σε αυτά υπάρχουν μόνο ένα ή δύο θύματα. «Οι πιθανότητες να κατηγορηθεί κάποιος άδικα σαν υπεύθυνος, είναι πολύ υψηλότερες», συνεχίζει.
Το ίδρυμα SaveLIFE κατέθεσε μιά αγωγή στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας με στόχο την νομική προστασία των παρευρισκόμενων σε τροχαία ατυχήματα και ένα χρόνο μετά υπήρξε μιά σημαντική εξέλιξη. Το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε μιά σειρά από κατευθυντήριες οδηγίες που μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνουν:
- Οι άνθρωποι που καλούν τις πρώτες βοήθειες για ένα τροχαίο μπορούν να παραμένουν ανώνυμοι
- Να τους παρέχεται ασυλία από κάθε ποινική ευθύνη
- Να απαγορεύεται στα νοσοκομεία να απαιτούν πληρωμή από αυτούς που απλώς μεταφέρουν ένα τραυματισμένο άτομο στις εγκαταστάσεις τους
Προφανώς μιά τέτοια εξέλιξη δεν λύνει το πρόβλημα. Χρειάζεται πολλή μεγάλη προσπάθεια να αλλάξουν συστήματα, νοοτροπίες, αντιλήψεις και συμπεριφορές παγιωμένες εδώ και πάρα πολύ καιρό. Είναι όμως μιά καλή αρχή.
Η έκταση του προβλήματος των τροχαίων στην Ινδία
15 άνθρωποι σκοτώνονται κάθε ώρα
20 παιδιά σκοτώνονται κάθε μέρα
1 εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν την τελευταία δεκαετία
5 εκατομμύρια τραυματίστηκαν σοβαρά ή έμειναν ανάπηροι
3% του ΑΕΠ ξοδεύεται ετησίως
Πηγή bbc - magazine
ελεύθερη μετάφραση sepolia.net
![Η εκδήλωση - συζήτηση στον Κολωνό για την παιδική προστασία και αλληλεγγύη [Βίντεο]](/images/img0/siriza-ekdilosi-paidiki-prostasia-kolonos.webp)
