Είναι φανερό ότι όλες οι δυνάμεις που υποστηρίζουν το καθεστώς των 40 μεταπολιτευτικών χρόνων βρίσκονται το τελευταίο διάστημα σε ολομέτωπη επίθεση με στόχο την αλλαγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η Ν.Δ. με κάθε αφορμή που υπάρχει ή την κατασκευάζει, με όλους τους τρόπους, μέσω όλων των καναλιών προπαγάνδας που διαθέτει, ζητάει στην πραγματικότητα εκλογές. Ντρέπεται να το πει ευθέως, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό κάνει, όταν λέει ότι η κυβέρνηση αυτή είναι καταστροφή για τον τόπο κλπ, τάσσεται κατά της οικουμενικής και απαντά ότι αν η κυβέρνηση αυτή χάσει την δεδηλωμένη τότε θα εφαρμοστούν οι διαδικασίες που προβλέπει το σύνταγμα.
Το Ποτάμι αναφέρεται κι αυτό στην πιό ανίκανη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος, αλλά δεν προκύπτει να ζητάει εκλογές. Η πολιτική του ουσιαστικά απευθύνεται προς τα κέντρα πραγματικής εξουσίας στην Ελλάδα και τους διαμηνύει ότι το Ποτάμι θα μπορούσε να ήταν ο εγγυητής σοβαρότητας σε μιά κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τους ΑΝΕΛ. Πιέζει κι αυτό επομένως από την πλευρά του να αλλάξει η σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος με ότι αυτό συνεπάγεται στην αλλαγή της πολιτικής του.
ΠΑΣΟΚ και λοιπά πρώην σοσιαλδημοκρατικά γκρουπούσκουλα νομίζουν ότι το έδαφος σείεται κάτω από τα πόδια τους όσο βλέπουν τον Τσίπρα να συνομιλεί με την Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και προχωρούν σε κινήσεις πανικού. "Αντε να ενωθούμε όλοι μαζί", "προέχει η ενότητα και η καλή διάθεση", όσο για την πολιτική στη βάση της οποίας θα πραγματοποιηθεί η ενότητα, αυτήν θα την συζητήσουμε μετά. Για στάση τους απέναντι στην κυβέρνηση, το μόνο που τους ενώνει είναι η μηδενιστική αντιπολίτευση. κατά τα άλλα μπορεί κανείς να ανακαλύψει από κραυγές τύπου Βενιζέλου μέχρι παραληρήματα τύπου Γ.Παπανδρέου, ο οποίος ζητάει και την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που ετοιμάζουν με την Γεννηματά.
Όσο για τον Λεβέντη και το ΚΚΕ, γνωστά πράγματα. Ο ένας, που δεν είναι τόσο γραφικός όσο τον παρουσιάζουν, αλλά περισσότερο επικίνδυνος απ' ότι φαίνεται, μόνο οικουμενική κυβέρνηση προβάλλει σαν λύση, γιατί άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος ίσως να αρπάξει καμιά θεσούλα, για τα δικά του παιδιά. Ο άλλος, τι να πει κανείς, αποστασιοποιημένος από την πραγματικότητα, παλεύει για την γνησιότητα των ιδεών, παρά για την αλλαγή της πολιτικής, καταδικάζοντας στην πραγματικότητα το κομμάτι του λαού που εκφράζει, σε θεατή των εξελίξεων.
Μέσα σε αυτά πλαίσια δεν είναι να απορεί κανείς, γιατί τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, εμφανίζουν όλα μιά διαφορά μεταξύ ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ, η οποία συνεχώς μεγαλώνει. Δεν θα μιλήσουμε για την αναξιοπιστία των δημοσκοπήσεων και των δημοσκόπων κυρίως, γιατί είναι σαν να ανακαλύπτει κανείς το φεγγάρι σήμερα. Θυμίζουμε μόνο τις προβλέψεις τους για τις εκλογές του Γενάρη του 2015, εν συνεχεία για το δημοψήφισμα και τις εκλογές που ακολούθησαν. Παρ' όλο όμως που είναι αναξιόπιστοι (για να χρησιμοποιήσουμε ένα ευγενικό όρο) δημιουργούν κι αυτοί ένα κλίμα. Ότι η κυβέρνηση καταρρέει. Και φυσικά τι μέτρα μπορεί να πάρει μιά κυβέρνηση που καταρρέει; τι νομοσχέδια να φέρει να για ψήφιση; Όλα θα βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα, που εκφράζουν οι δημοσκόποι! Αυτή είναι η δουλειά τους που ανέλαβαν να εκτελέσουν...
Ένας τρόπος απάντησης θα μπορούσε να υπάρχει από μια κυβέρνηση που "δεν μασάει" απέναντι σε όλα αυτά. Περισσότερα νομοσχέδια, περισσότερα μέτρα, περισσότερες πρωτοβουλίες, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των λαϊκών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ενίσχυσης της παραγωγής, της ενίσχυσης του κράτους δικαίου και κοινωνικής πρόνοιας, της διαφάνειας, της "τακτοποίησης" χρόνιων ζητημάτων, του εκσυγχρονισμού.