Πόσο ζηλεύω αυτούς που δεν έχουν αμφιβολίες και είναι αποφασισμένοι!
Και πόσο λυπάμαι ταυτόχρονα αυτούς που έχουν αμφιβολίες, δεν είναι αποφασισμένοι αλλά είναι αναγκασμένοι να υποκρίνονται ότι είναι ξεκάθαρα υπέρ της μιάς πλευράς.
Εγώ δεν βρίσκομαι σε καμιά από τις δύο θέσεις.
Η καρδιά μου είναι με τους αντιμνημονιακούς, το μυαλό μου με τον Τσίπρα.
Μου άρεσε να βγαίνω στους δρόμους να φωνάζω "κάτω το μνημόνιο", μου άρεσε να ακούω τα εθνικοπατριωτικά της συντηρητικής αριστεράς, είχα αγωνία να δω που θα οδηγήσει όλο αυτό, να δω το τέλος του έργου.
Είχα ζήσει την εποχή της ανόδου του Ανδρέα Παπανδρέου και ήξερα ότι το έργο έχει σχετικά σύντομο τέλος.
Τώρα που είδα το τέλος, σκέφτομαι ότι ίσως και λόγω ηλικίας πια δεν προλαβαίνω, δεν έχω την διάθεση να τρέχω στο σινεμά.
Ας ασχοληθούμε με την πραγματική ζωή. Τα πραγματικά προβλήματα. Την πραγματική οικονομία, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την υγεία, την εκπαίδευση, το χτύπημα της διαφθοράς, την αναδιοργάνωση του δημόσιου προς όφελος του πολίτη, την ισονομία. Δεν απαγορεύει το μνημόνιο να ασχοληθούμε με αυτά. Βάζει περιορισμούς, αλλά δεν απαγορεύει.
Ας προσπαθήσουμε έστω και λίγο να βελτιώσουμε την κατάστασή μας απέναντι σ' αυτά. Ας δεχθούμε, με πλήρη συνειδητότητα όμως, ότι είμαστε μέρος του συστήματος και προσπαθούμε να το βελτιώσουμε. Δεν είναι ντροπή.
Σε κάθε έργο υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Ας παίξουμε με τους κακούς αυτήν την φορά. Έτσι κι αλλιώς στο τέλος θα κερδίσουν οι καλοί.
Πάλι με τους χαμένους θάμαστε.
sepolia.net