Άρθρα, ιδέες, απόψεις

Διάβαζα το S/M (όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις) του ντελίριουμ τρέμενς και θυμήθηκα τις δικές μου γριές προχθές στο ασανσέρ μεγάλου δημόσιου οργανισμού.

Συνήθως αυτό το ασανσέρ που το παίρνω από τον 4ο για να κατέβω ισόγειο έχει πολύ κόσμο και παρόλο που είναι 8 ατόμων, όποτε μπαίνω μέσα, ασφυκτιώ.

Χθες λοιπόν που ήταν η Δευτέρα με την τρομερή ζέστη στη Αθήνα, ζέστη μαζί με αφόρητη υγρασία, αισθάνθηκα πανευτυχής και πολύ τυχερός που έφθασα στο ασανσέρ, που αυτό ήταν εκεί και με περίμενε και που δεν υπήρχε κανείς άλλος να θέλει να ταξιδέψει μαζί μου για το ισόγειο.

Αμ δε... Μόλις είχα μπεί μέσα και είχαν κλείσει οι πόρτες, λίγο πριν ξεκινήσει το ασανσέρ, αυτές ξανανοίγουν και μπαίνει μέσα η πρώτη γριά. Εντάξει μικρό το κακό, λέω από μέσα μου. Ξανακλείνουν οι πόρτες και πριν ξεκινήσει το ασανσέρ, ξανανοίγουν και μπαίνει η δεύτερη γριά. Δεν ήταν τυχερό μου σκέφτομαι. Φαντάστηκα κάτι σκηνές από ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ότι αυτό το ασανσέρ ποτέ δεν ξεκινά, ότι κάθε φορά μπαίνει και καινούρια γριά μέσα και τελικά μπαίνουν τόσες γριές που το ασανσέρ πέφτει από το βάρος του και το βάρος των αμέτρητων γριών, από τον 4ο στο υπόγειο και εγώ βρίσκομαι μιά μάζα ανακατατεμένος με τις γριές, ίσα που να σαλεύω. Τις απώθησα αυτές τις αρρωστημένες σκέψεις και περίμενα καρτερικά, αυτό το μεταφορικό μέσον να ξεκινήσει επιτέλους. Αλλά υπολόγισα χωρίς τον νοικοκύρη.

Έτερη, τρίτη γριά, βρέθηκε απ' έξω και άρχισε να πατά μανιωδώς το κουμπί πρόσκλησης του άλλου, του διπλανού ασανσέρ. Δεν ξέρω γιατί, μην ρωτάτε, δεν ρώτησα.

Κάθε φορά που πάταγε το κουμπί, οι πόρτες πάλι άνοιγαν και το ασανσέρ δεν ξεκίναγε. Η μία γριά από τις δύο που ήταν μέσα στον θάλαμο, άρχισε να φωνάζει στην απέξω. "Μην πατάς το κουμπί καλέ, δεν μας αφήνεις να φύγουμε". Η απέξω άρχισε να φωνάζει κι αυτή. "Δεν πατάω τίποτα....". Πράγματι εδώ και κάποια ώρα είχε σταματήσει η απέξω να πατάει το κουμπί, αλλά το ασανσέρ δεν έφευγε, γιατί είχε αρχίσει να πατάει το κουμπί με το 0, η απομέσα γριά. Πανικός. Έβραζα αλλά παρέμενα ατάραχος. Ευτυχώς, μου κατέβηκε η ιδέα.

"Χάλασε το ασανσέρ, μπλόκαρε", τους είπα, με ύφος ειδήμονα. Για πότε πετάχτηκαν έξω οι γριές, δεν κατάλαβα. Έμεινα πάλι μόνος μου. Πάτησα το κουμπί που κλείνουν οι πόρτες και το ασανσέρ, ως εκ θαύματος, ξεκίνησε ήρεμα - ήρεμα και ταξίδεψε αργά αλλά σταθερά, προς το ισόγειο.

Είδες που ο πανικός μπορεί να γίνει σύμμαχός σου, μερικές φορές, σκέφτηκα...

sepolia.net