Και συνεχίζουμε να ζούμε με 100 νεκρούς κάθε μέρα από τον κορωνοϊό, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Η είδηση αυτή έχει περάσει πλέον «στα ψιλά» των ενημερωτικών δελτίων. Το συνηθίσαμε. Όπως συνηθίζουμε τόσα άλλα. Και δεν ζητάμε ευθύνες.
Συνηθίζουμε παραδείγματος χάριν, την βία στην καθημερινότητα. Και τάχατες ξαφνιαζόμαστε και καταδικάζουμε όταν αυτή επιφέρει και κάποιο θύμα. Δεν ζητάμε ευθύνες όμως από κανένα, για το ότι οι φασιστικοί στρατοί με οπαδικό μανδύα εξοπλίζονται και επιδράμουν δεκαετίες τώρα.
Συνηθίζουμε την φίμωση απόψεων και την μονοκρατορία στα ΜΜΕ που μας κάνει να μαθαίνουμε μόνο τις ειδήσεις που βολεύουν την μια πλευρά ή αν αυτές δεν κρύβονται να τις μαθαίνουμε έτσι που βολεύουν την μια πλευρά. Δεν ζητάμε ευθύνες. Δεν μας απασχολούν οι λίστες Πέτσα και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα στον χώρο του τύπου, των επιχειρήσεων και της πολιτικής.
Συνηθίζουμε την βία των δυνάμεων καταστολής. Καταδικάζουμε που και που κάνα ακραίο φαινόμενο, αλλά δε μας ενοχλεί πια η εικόνα των διαδηλώσεων που οι αστυνομικοί είναι περισσότεροι από τους διαδηλωτές, ούτε κι αν σκοτωθεί κάνας ρομά που και πού.
Συνηθίζουμε σε κάθε δύσκολο καιρικό φαινόμενο, να πλημμυρίζουμε, να καιγόμαστε, να αποκλειόμαστε. Θεομηνίες και κλιματική αλλαγή, σου λέει ο άλλος. Από ποιόν να ζητήσεις ευθύνες;
Συνηθίζουμε το γεγονός και δεν μας απασχολεί καθόλου φαίνεται που οι τιμές στα σούπερ μάρκετ έχουν πάρει την ανηφόρα και που στα καύσιμα καταρρίπτουν τα ρεκόρ. Δεν ζητάμε ευθύνες από κανένα που οι μισθοί μένουν στα ίδια με την προ ακρίβειας εποχή. Θεομηνία και πανδημία είναι κι αυτό και θα περάσει, φανταζόμαστε.
Μας απασχολεί αν ο πιο μικρός Μητσοτάκης χώρισε με την Σάκκαρη, αν η τάδε έφυγε από το survivor και πόσο είχε πιεί η Γεωργία πριν βιαστεί.
Κι ο άλλος ζητάει εκλογές! Που πας έτσι ρε Καραμήτρο;