Μ΄αρέσει ο απλός τρόπος που γράφει αυτός ο κύριος και κάποιες φορές μου αρέσουν και αυτά που γράφει...
Έτσι από καιρού εις καιρόν, όλο και αναδημοσιεύω κάποιο κείμενό του, έτσι στα ανάκατα.
Εδώ δείτε ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο «Οι μεσήλικες που έχασαν το τρένο»
«Δεν μου λείπουν τα έξαλλα χρόνια της νεότητας. Ίσως γιατί τα έζησα, έτσι όπως ήθελα και μπορούσα. Λάθη κάναμε, τους στόχους μας δεν τους πετύχαμε -έτσι όπως νομίζαμε, αλλά περάσαμε όμορφα. Και συνεχίζουμε.
Ίσως αυτό που κατάφερα να μάθω απ’ τα λάθη, τα πάθη και τα σαράντα δυο (σχεδόν) χρόνια μου, το πιο σημαντικό, είναι ότι κάθε μέρα έχει αξία.
Χωρίς να χρειάζεται να είναι σπουδαία, χωρίς να χρειάζεται να είσαι σπουδαίος.
Κάποιες φορές αρκεί να παρατηρήσεις τις φράουλες που φάνηκαν στη γλάστρα του μπαλκονιού. Να δεις το βαθύ μπλε του ουρανού στις εννιάμιση το βράδυ με το πρώτο άστρο να βλασταίνει.
Να δεις μια ταινία στον καναπέ σου πίνοντας κρασί, μασουλώντας πασατέμπο.
Δεν ακούγονται συναρπαστικά, αλλά χωράνε πολλή ζωή. Κι αν βάλεις στη μέση και λίγη τέχνη, λίγη γραφή, ζωγραφική, μουσική, κάμποσο σεξ και πολλή αγάπη, ό,τι σ’ αρέσει να κάνεις τελοσπάντων, τότε δεν σου φτάνουν οι ώρες της μέρας -και της νύχτας».
Comments powered by CComment