Άρθρα, ιδέες, απόψεις

Σκιές. Που σέρνονται στα βρώμικα πλακάκια, που γονατίζουν στα βρεγμένα παρτέρια, που γέρνουν όρθιες, που ταλαντεύονται, που ψιθυρίζουν, που καπνίζουν μισά τσιγάρα, που τρώνε τα υπόλοιπα των ανθρώπων από τον κάδο. Σκιές απειλητικές για την ησυχία μας και που δεν φαίνονται την νύχτα εκεί στα σκοτεινά που συχνάζουν, σαν σκιές που είναι. Σκιές καμιά φορά βίαιες και τρομακτικές, που δεν αφήνουν τα παιδιά μας να κυκλοφορούν ελεύθερα τις νύχτες.

Δίκαια διαμαρτύρονται οι άνθρωποι που μένουν στην περιοχή του μετρό Αττικής και της πλατείας Λαού και γύρω. Έχω γράψει πολλές φορές για τις κινητοποιήσεις τους και τις προσπάθειες που κάνουν να φέρουν φως στην γειτονιά τους για να φύγουν οι σκιές. Και φωνές και τραγούδια και χορούς, να διώξουν τα κακά τα πνεύματα έτσι.
Τώρα όμως θέλω να σταθώ λίγο και να φωτίσω την άλλη πλευρά, τις σκιές. Σκιές ανθρώπων είναι. Δεν μπορεί να υπάρχει σκιά από μόνη της. Αυτές είναι σκιές ανθρώπων.
Πόσο εύκολα είναι τα λόγια. Δεν μιλάμε για τα λόγια της βαρβαρότητας των υπάνθρωπων. Αλλά γι αυτά που δηλώνουν συμπόνια και προτείνουν λύσεις.
Ας βγάλω ένα λόγο. «Οι σκιές είναι άνθρωποι άρρωστοι που χρειάζονται συμπαράσταση και μέτρα από την πολιτεία, χρειάζονται στήριξη και φροντίδα».
Μόνο μακριά από μας όλα αυτά, μην τους βλέπουμε, να μην ξέρουμε αν υπάρχουν και ότι θέτε κάντε, θα συμπλήρωνα. Γιατί αυτή είναι μάλλον η αλήθεια. Τάχω πει κι εγώ αυτά τα λόγια, για να ξεφύγω από τα αμείλικτα ερωτήματα, που σχετίζονται με το τι στο διάολο πρέπει να κάνει κανείς λοιπόν, όταν δεν του αρέσει αυτή η κατάσταση αλλά θέλει και να διατηρήσει το δικαίωμα να λέγεται άνθρωπος; Τι μπορεί ή τι πρέπει να κάνει η πολιτεία, χωρίς φανφάρες και γενικότητες;
ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Κι αυτό με απελπίζει. Κάνω όμως μια αρχή. Ξεκινώντας με την διαπίστωση ότι αυτό για το οποίο συζητάμε είναι σκιές ανθρώπων και όχι κάτι άγνωστο, όχι κάτι μακριά από μας, όχι κάτι που δεν βγήκε από την κοινωνία μας.

Είναι η Γεωργία από τον Έβρο που κατέβηκε Αθήνα για να πάει σε σχολή κομμωτικής με το όνειρο κάποτε να κάνει δικό της κομμωτήριο. Ο Βασίλης από το Πήλιο, που ήταν ταλέντο της μπάλας και ονειρευότανε να κάνει επαγγελματική καρριέρα μέχρι που έσπασε τα δυό του πόδια πέφτοντας με το μηχανάκι. Η Άννα που πήγαινε για μοντέλο αλλά «ατύχησε» με τον μαλάκα που έμπλεξε και κατέληξε να παίρνει πίπες για μισή δόση σίσα. Ο Περικλής από το Αγρίνιο που ήταν ακροαριστερός και βρέθηκε στην φυλακή για συμμετοχή σε βίαια επεισόδια στα Εξάρχεια, αλλά εκεί ξέχασε το κόκκινο και έμαθε το άσπρο. Είναι η Βιργινία, κόρη των γνωστών μου Θεοδόση και Σοφίας, υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι και οι δύο, που βαρέθηκε όλα τα καλά και ακούραστα που της έδιναν έτοιμα και θέλησε να τραβήξει τον δικό της δρόμο, στραβά την έβγαλε αλλά τουλάχιστον δεν βαριέται πια, καθώς γέρνει το κορμί της και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπία, χωρίς να κρατιέται πουθενά, ούτε έστω λίγο, από το ξεσκισμένο σκουριασμένο συρματόπλεγμα που περιφράζει τις μπασκέτες, στην πλατεία Λαού.
Είδα προχθές το βράδυ την σκιά ενός ανθρώπου στο μετρό Αττικής, να είναι μπροστά σε ένα κάδο απορριμμάτων και να γεύεται το υπόλοιπο από ένα κεσεδάκι γιαούρτι που είχε πετάξει κάποιος. Περνάγαμε όλοι εμείς οι άνθρωποι από δίπλα και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε απόσταση κι αλλάζαμε δρόμο και κάναμε ότι δεν βλέπαμε, κάποιοι από μας πιο θρησκοι ρίχνανε και μερικές χριστοπαναγίες για το θέαμα.
Δύσκολο. Να ισορροπήσεις ανάμεσα στο δικαίωμα της δικής σου ζωής, όποιο και όσο σου έχουν αφήσει να έχεις οι κάθε φορά κρατούντες και στην ανθρωπιά. Γιατί και ο φτωχός ο κάτοικος της Ευαλκίδου έχει δικαίωμα τουλάχιστον να μπορεί να κυκλοφορεί χωρίς να φοβάται ότι κάποια τρομακτική σκιά θα του επιτεθεί να του πάρει το πορτοφόλι, ή ότι δεν θα χρειαστεί να πληρώσει για την σπασμένη τζαμόπορτα της πολυκατοικίας που κάποια άλλη σκιά την έσπασε, ή ότι δεν θα χρειαστεί να τρέχει πρωί-πρωί στον μάστορα να επισκευάζει το σπασμένο τζάμι του toyota corolla του 98 που ακόμα κυκλοφορεί.
Δεκαετίες πολλές υπάρχει αυτό το πρόβλημα, όλο μέτρα παίρνονται, αλλά η κατάσταση χειροτερεύει. Υπάρχουν και οι άλλοι. Που θεωρούν ότι για το θέμα των ναρκωτικών είναι υπεύθυνος ο καπιταλισμός και αν έρθει ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός, το πρόβλημα θα πάψει να υφίσταται. Μπορεί και νάχουν δίκιο, ούτ' αυτό το ξέρω. Δεν μπορώ να περιμένω όμως σύντροφοι, πότε θα έρθει ο κομμουνισμός για να σκεφτώ τι θα κάνω εγώ.
Τεράστια επιχείρηση τα ναρκωτικά. Παραγωγή και διακίνηση. Οι χρήστες είναι οι πελάτες της επιχείρησης. Δεν μιλάμε όμως τώρα για όλους τους χρήστες. Δεν μιλάμε για τον καλλιτέχνη που θα πάρει την κόκα του ν' ανέβει στην σκηνή. Μιλάμε για τις βαριές περιπτώσεις, τις σκιές ανθρώπων.

Ας πω κι εγώ την παπαριά μου.

Μήπως τελικά πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να αντιμετωπιστούν σαν πραγματικά άρρωστοι και θύματα;

Μήπως πρέπει να υπάρχουν κανονικά νοσοκομεία για τέτοιες περιπτώσεις;

Μήπως η αποτοξίνωση πρέπει να παρέχεται δωρεάν και χωρίς σειρές προτεραιότητας σε αξιόπιστα ιδρύματα και όχι σε ιδιωτικές πανάκριβες κλινικές;

Μήπως πρέπει στους άρρωστους να γίνεται ελεύθερη συνταγογράφηση μέχρι να αποφασίσουν ότι θέλουν να γίνουν καλά;

Μήπως δεν πρέπει να εξαναγκάζονται στην παρανομία προκειμένου να πάρουν την δόση τους;

Μήπως πρέπει να υπάρχουν ξενώνες οργανωμένοι ελεύθερης αξιοπρεπούς διαβίωσης αυτών των αρρώστων;

Μήπως έτσι όπως πράττουμε μέχρι σήμερα, δουλεύουμε για να πηγαίνουν καλά οι επιχειρήσεις ναρκωτικών;

Μήπως πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι βαριά τοξικοεξαρτημένοι είναι ένα κομμάτι από την κοινωνία μας και ταυτόχρονα με το απαραίτητο φως στην πλατεία Λαού χρειάζεται να ρίξουμε φως και σ' αυτό το κομμάτι; Έτσι, μόνο για να το βλέπουμε καθαρότερα και να μπορούμε να σκεφτόμαστε καλύτερα.