Σε διαιτητική διαδικασία οδηγείται πλέον το έργο της υπογειοποίησης των σιδηροδρομικών γραμμών στα Σεπόλια, καθώς η ανάδοχος κοινοπραξία και η αναθέτουσα αρχή αδυνατούν να συμφωνήσουν για το επιπλέον κόστος που έχει προκύψει.

Το έργο, που έχει ξεκινήσει από το 2018, όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά βρίσκεται ακόμη μακριά από την αποπεράτωσή του, με την εκτίμηση για παράδοση να μετατίθετα, από την πλευρά του ΟΣΕ, πλέον στο 2028 — σχεδόν μια δεκαετία καθυστέρησης. Πιο αντικειμενικές εκτιμήσεις, με βάση τους ρυθμούς που μέχρι τώρα προχώρησε το έργο, προσδιορίζουν την ολοκλήρωσή του μετά το 2030.

Η διαιτησία αφορά απαίτηση της αναδόχου για αποζημίωση που υπερβαίνει τα 8,5 εκατομμύρια ευρώ. Το ποσό αυτό συνδέεται με συμπληρωματικά έργα, καθυστερήσεις και τεχνικές δυσκολίες, όπως η ανακάλυψη υπόγειων υποδομών που δεν είχαν ληφθεί υπόψη στον αρχικό σχεδιασμό. Το αποτέλεσμα είναι να εγείρονται νέες απαιτήσεις, να επιμηκύνονται οι προθεσμίες και να διογκώνεται ο προϋπολογισμός.

Παγιδευμένοι οι κάτοικοι σε ένα εργοτάξιο χωρίς τέλος

Ενώ οι νομικές και τεχνικές διαμάχες συνεχίζονται στα χαρτιά και στα συμβούλια, η πραγματική ζωή συνεχίζεται πάνω στις λαμαρίνες: οι κάτοικοι της περιοχής παραμένουν επί χρόνια εγκλωβισμένοι σε μια καθημερινότητα διαρκούς ενόχλησης. Θόρυβος, περιορισμοί κυκλοφορίας, δυσπρόσιτες διαβάσεις, υποβαθμισμένο περιβάλλον, αλλά και αβεβαιότητα για το πότε — και αν — θα ολοκληρωθεί το έργο.

Η υπογειοποίηση των γραμμών ενώ είναι έργο αναβάθμισης για την ευρύτερη περιοχή του Κολωνού και των Σεπολίων, έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο διαρκείας που αποσυνθέτει τη λειτουργικότητα της γειτονιάς, χωρίς επαρκή μέτρα στήριξης της τοπικής κοινωνίας.

Οι δρόμοι γύρω από το έργο μετατρέπονται σε στενά περάσματα ή επικίνδυνες διαδρομές για πεζούς και οχήματα, ενώ οι πρόσφατες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις — όπως το πολύμηνο κλείσιμο της οδού Σιώκου — , η οποία αποφασίστηκε χωρίς να υλοποιηθεί μέχρι σήμερα, ψηφίζονται χωρίς διαβούλευση με τους κατοίκους και χωρίς σοβαρή μέριμνα για προσβασιμότητα ή ασφάλεια.

Έργο πνοής μεν, αλλά ...

Η επέκταση και η υπογειοποίηση του σιδηροδρομικού διαδρόμου στην Αθήνα είναι, χωρίς αμφιβολία, έργο μεγάλης σημασίας. Όμως, κανένα έργο υποδομής δεν μπορεί να δικαιολογεί τον παρατεταμένο αποκλεισμό, την έλλειψη ενημέρωσης, την υποβάθμιση του δημόσιου χώρου και την απαξίωση της καθημερινής ζωής των κατοίκων.

Η κωλυσιεργία, οι διαιτησίες, οι συνεχείς τροποποιήσεις και οι τεχνικές αστοχίες έχουν δημιουργήσει ένα καθεστώς στο οποίο οι εργολαβίες προχωρούν χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο, ενώ οι κάτοικοι καλούνται απλώς να «κάνουν υπομονή» — χωρίς να ξέρουν πότε θα τελειώσει, ποιος φταίει και τι άλλο τους περιμένει.

Το έργο πρέπει να προχωρήσει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, αλλά ως κριτήριο πρέπει να λαμβάνεται όχι μόνο η τεχνική αρτιότητα και η ολοκλήρωση του σιδηροδρομικού δικτύου, αλλά και η προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων που ζουν δίπλα του.

Όσο η διαιτησία εκκρεμεί, ο χρόνος περνά — και μαζί του, η εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος, στις υπηρεσίες, στις υποσχέσεις.

Η γειτονιά δεν μπορεί να περιμένει άλλο.