Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τον αγώνα που κάνουν οι γονείς παιδιών με σοβαρές αναπηρίες στον Δήμο Αθηναίων για την λειτουργία ενός ΕΕΕΕΚ (Ειδικό Εργαστήριο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης). Οι γονείς αυτόι μάλιστα πρόσφατα ίδρυσαν και ομάδα στο facebook.

Ας συνοψίσω το τι κατάλαβα, απ' όσα έχω διαβάσει εκεί. Στον Δήμο Αθηναίων του 2025, εκεί όπου ζουν, μεγαλώνουν και μορφώνονται χιλιάδες παιδιά, δεν υπάρχει ούτε ένα Ειδικό Εργαστήριο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης. Ούτε ένα ΕΕΕΕΚ για τους μαθητές με βαριές αναπηρίες, αυτισμό ή νοητική υστέρηση που αποφοιτούν από τα Ειδικά Δημοτικά και δικαιούνται να συνεχίσουν σε δευτεροβάθμια δομή ειδικής αγωγής, κοντά στο σπίτι τους, με προσαρμοσμένο πρόγραμμα και πραγματικές ευκαιρίες κατάρτισης.

Αυτό δεν είναι «αμέλεια», δεν είναι «γραφειοκρατική καθυστέρηση». Είναι αποκλεισμός. Είναι διάκριση. Είναι η απογύμνωση των μεγάλων λέξεων — «συμπερίληψη», «ισότητα», «δικαιώματα» — όταν δεν συνοδεύονται από ένα σχολείο που ανοίγει την πόρτα του κάθε πρωί σε αυτά τα παιδιά.

Από το 2018 υπάρχει απόφαση για ανέγερση ΕΕΕΕΚ στο οικόπεδο Λάμψα. Έξι και πλέον χρόνια μετά, δεν έχει ενταχθεί σε ουσιαστικό χρονοδιάγραμμα, δεν έχει προβλεφθεί ούτε προσωρινή στέγαση ώστε να ξεκινήσει η λειτουργία μέχρι να χτιστεί η μόνιμη δομή.

Στο μεταξύ, οικογένειες ξεσπιτώνονται καθημερινά: παιδιά μετακινούνται σε άλλους δήμους, χάνουν πολύτιμες ώρες από την εκπαίδευσή τους, επιβαρύνονται σωματικά και ψυχικά, κουράζονται πριν καν φτάσουν στην τάξη. Κανείς δεν μπορεί να ονομάσει αυτό το καθεστώς «ισότιμη πρόσβαση». Το δικαίωμα στην εκπαίδευση δεν είναι διαπραγματεύσιμο, δεν μπαίνει σε λίστα αναμονής και δεν εξαρτάται από τα όρια του εκάστοτε δήμου.

Η πόλη που επαίρεται για τον «εκσυγχρονισμό» της οφείλει πρώτα να εξασφαλίσει το αυτονόητο: ότι κάθε παιδί θα έχει δίπλα του το σχολείο που χρειάζεται. Οι αρμόδιες υπηρεσίες και οι θεσμοί γνωρίζουν.

Γνωρίζουν ότι τουλάχιστον διακόσιες οικογένειες σηκώνουν ένα βάρος που δεν τους αναλογεί, γνωρίζουν ότι η απουσία ΕΕΕΕΚ στην Αθήνα δεν είναι μια «τεχνική λεπτομέρεια», αλλά τομή στις ζωές παιδιών και γονιών. Κάθε μέρα καθυστέρησης μετατρέπεται σε χαμένη ευκαιρία μάθησης, αυτονομίας, κοινωνικοποίησης.

Οι γονείς των παιδιών αυτών δεν ζητούν χάρη. Απαιτούν άμεσα, εδώ και τώρα, τη λειτουργία ενός ΕΕΕΕΚ στον Δήμο Αθηναίων, με προσωρινή λύση στέγασης μέχρι την ανέγερση της μόνιμης δομής και με σαφές, δημόσιο χρονοδιάγραμμα.

Ζητούν να περάσουμε από τα ωραία λόγια στις πράξεις: προτεραιοποίηση του έργου από τις αρμόδιες υπηρεσίες, χρηματοδότηση, χώρους προσβάσιμους, προσωπικό επαρκές και εξειδικευμένο.

Η αναπηρία δεν χρειάζεται «ορατότητα» μόνο στις καμπάνιες και στα συνέδρια, αλλά στο ωράριο ενός σχολείου που χτυπάει το κουδούνι κάθε πρωί για όλους. Η ομάδα στο facebook δημιουργήθηκε από γονείς που δεν συνηθίζουν να σωπαίνουν. Ενώνουν τις φωνές τους, γιατί ξέρουν ότι το «πρόβλημα των λίγων» γίνεται γρήγορα πρόβλημα «των πολλών» όταν η πόλη αφήνει κενά στα απολύτως βασικά.

Καλούν κάθε γονιό, εκπαιδευτικό, πολίτη αυτής της πόλης να στηρίξει το αίτημα. Να υπογράψει, να παρευρεθεί, να απαιτήσει μαζί τους. Γιατί μια Αθήνα που δεν έχει χώρο για το σχολείο των παιδιών αυτών, δεν έχει χώρο για τη δικαιοσύνη που αξιώνει να εκπροσωπεί. Εμείς στο sepolia.net συντασσόμαστε μαζί τους. Θα είμαστε δίπλα τους και θα δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε ότι και όταν χρειαστεί.