Ένας ακόμα κινηματογράφος της περιοχής που έγραψε την δική του ιστορία ήταν η «Δώρα», που βρισκόταν επί της Λιοσίων.

Διαβάζοντας τις βασικές πηγές για την ιστορία του κινηματογράφου αυτού, εντόπισα εξ αρχής κάποιες διαφορές στις περιγραφές. Όσοι έχουν γράψει για την ΔΩΡΑ αναφέρουν ότι ήταν ένας κινηματογράφος που άντεξε πάνω από 40 χρόνια. Όλοι επίσης συμφωνούν ότι ξεκίνησε την λειτουργία του το 1953 και την διέκοψε το 1975. Αν δεν κάνω λάθος αυτά είναι 22 χρόνια. Επίσης ενώ ο Δημήτρης Φύσσας γράφει ότι είχε 300 θέσεις, ο Μάνος Γαϊτάνος αλλά και το site Cinema Hellas το καταχωρούν ως 600 θέσεων.

απο αεροφωτογραφία του 1969

Αναλυτικότερα ο Δημήτρης Φύσσας στο «Σινεμά της Αθήνας» έγραψε μεταξύ άλλων:

Σημαντικό λαϊκό σινεμά, που στην υπερτεσσαρακονταετή λειτουργία του (άνοιξε 1953 - έκλεισε 1975, πολύ πριν τελειώσει η χειμωνιάτικη σεζόν) συνέβαλε στο να παγιωθεί η πάλαι ποτέ κινηματογραφική πιάτσα και συνάμα περατζάδα της παλιάς και με λιγοστά αυτοκίνητα Λιοσίων. Ήταν Λιοσίων 202, μεταξύ των οδών Πετροπουλάκη και Λεοντίου Πιλάτου, (όλη η δυτική μεριά του τετραγώνου), ενώ οι εφημερίδες το δίνανε Τρεις Γέφυρες / Λιοσίων. Τηλέφωνο 8317636. Ξεκίνησε θερινό και το 1956 χτίστηκε αυτόνομο κτίριο, θερινό– χειμερινό, «με τυπική διάταξη, εξώστη», «και ανοιγόμενη οροφή. Ήταν περίεργο σινεμά, όχι κανονικό με βαριά στέγη, αλλά μ ́ ένα είδος ελενίτ από πάνω». Επίσης, με «πλευρικά ανοίγματα».

Όταν έκλεισε, έκλεισε αντίστροφα: πρώτα σταμάτησε να παίζει καλοκαίρια, λίγα χρόνια μετά έκοψε και τους χειμώνες. Άρχισε καταταγμένο στα συνοικιακά, ανέβηκε και έμεινε μέχρι τέλους στα ημικεντρικά, είχε δε 300 θέσεις. Ενδιαφέρον έχει ότι το 1974, ακολουθώντας το μεταπολιτευτικό συρμό, το γύρισε από τη λαϊκή ταινία χαμηλού επιπέδου και τη σοφτ τσόντα, στη βαριά κουλτούρα, όπως και άλλα σινεμά της εποχής. Είναι προφανές ότι η στροφή του δε φτούρησε. Το 1955, ιδιοκτήτης είναι ο Βύρων Κουρουνιώτης, της γνωστής οικογένειας των κινηματογραφικών επιχειρηματιών. Ο Λαζαρίδης αναφέρει ως επιχειρηματία το Σμαϊλη, ποδηλατά της Αχαρνών, ενώ δυο προφορικές μαρτυρίες «τον Ισμαήλο τον αυτοκινητά». Πρόκειται, φυσικά, για το ίδιο πρόσωπο. Ο φίλος μου ο Τάκης Μπαστέας, τακτικός θαμώνας, λέει ότι το σινεμά «έπαιζε μυστήρια b-movies». Στον ίδιο οφείλω και την επισήμανση της ταινίας «Τα παιδιά του Κρόνου» (1985) του Γιώργου Κόρρα, όπου βλέπουμε τη «Δώρα» να έχει γίνει πλέον γκαράζ, ενώ διατηρείται ακόμα η ταμπέλα της. Επόμενο στάδιο μετά το γκαράζ ήταν το αναπόφευκτο σούπερ μάρκετ («Ατλάντικ» στην περίπτωσή μας). Τώρα (2009) ο χώρος στεγάζει ένα πρόχειρο συνεργείο που κάνει οξυγονοκόλληση. Δεσπόζει ένα τεράστιο «Ενοικιάζεται»

Σχετικά με την ιδιοκτησία του ΔΩΡΑ, έρχεται να προστεθεί και η μαρτυρία του Dhmhtrhs Efthmioy (facebook, σεπολια city)
«σμαηλος το ονομα.στην κατοχή ο πατερας μου του πηγε το πρωτο ανταλακτικο αυτοκινητου από τους γερμανους που το αφησαν όταν εφυγαν και ετσι αρχισε να δραστηριοποιιτε με αυτοκίνητα ο γιος του μετέπειτα ειχε σχολη οδηγων τα ηξερα τα παιδια ειμαστε περιπου ιδιας ηληκιας και ετυχε όταν παντρευτηκε ο πατερας μου να μεινη στο σπιτι τους σε ένα δωματιο που ειχαν στην οδο ροζακι αν θυμαμε καλα»

Ενώ ο Μάνος ΓαΪτάνος στο «Οι κινηματογράφοι της Αθήνας» έγραψε:

...Λίγο πιο πριν στη Λιοσίων υπήρχε ήδη η Αντινέα, εκεί γύρω υπήρχαν και άλλοι κινηματογράφοι και η Δώρα ήρθε στην παρέα. Κατελάμβανε οικόπεδο τριών όψεων (πρόσοψη στη Λιοσίων, πλευρά στην Πετροπουλάκη, πίσω όψη στην Πιλάτου) και σφηνοειδούς σχήματος, με πιο μικρή πλευρά στη Λιοσίων.
Ίσως η Δώρα να μη θάμπωνε το βλέμμα με την ομορφιά της, άλλωστε η περιοχή δεν ήταν μαθημένη σε πολυτέλειες. Ωστόσο υπήρξε κινηματογράφος που έγραψε μια μεγάλη ιστορία. Αυτή η ιστορία σταμάτησε πια το 1972, στα δύσκολα χρόνια (ήδη είχαν διακοπεί οι θερινές προβολές). Όπως ήταν φυσικό να συμβεί, το κτίριό της πήρε εμπορική χρήση και σήμερα, μεταλλαγμένο, δύσκολα θυμίζει ότι εδώ ήταν κάποτε κινηματογράφος.

Οι παρακάτω φωτογραφίες με προγράμματα του κινηματογράφου είναι «ευγενική χορηγία» της κας Μαίρη Γάζωρο στην ομάδα «σεπόλια city» στο facebook.

Πηγές: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ - ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ - 1896 - 2013, Μάνος Γαϊτάνος - Οι κινηματογράφοι που αγαπήσαμε - 2016, Cinema-Hellas, Σεπόλια City

H φωτογραφία της κορυφής είναι από την ταινία «Τα παιδιά του Κρόνου» (1985) του Γιώργου Κόρρα