Το άκρον άωτον του παραλόγου; Η Νέα Δημοκρατία θεωρεί ότι έχει πιάσει το τραγί από τα κέρατα, μετά την απόφαση του ΣΤΕ που έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο της κυβέρνησης για τις τηλεοπτικές άδειες.

Ξεκίνησε με το να ζητάει από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τα επίμαχα άρθρα του νόμου, προχώρησε στην άρνηση του προσώπου που πρότεινε η κυβέρνηση για πρόεδρο του ΕΣΡ, εν συνεχεία δήλωσε ότι αρνείται οποιοδήποτε πρόσωπο αν δεν καταργηθεί πλήρως ο νόμος που προσπαθούσε να ρυθμίσει το τηλεοπτικό τοπίο και τώρα έχει φτάσει στο να θέτει ως προϋπόθεση την συναίνεση στην δημιουργία νέου νόμου.

Με λίγα λόγια; Εκβιασμός της χειρίστης μορφής. Αν δεν φτιάξετε ένα νόμο όπως τον θέλουμε εμείς, τότε δεν συναινούμε στην συγκρότηση του ΕΣΡ. Κι ας έχει μείνει μόνη της σε αυτήν την θέση, χωρίς καν την υποστήριξη των μέχρι τώρα συμμάχων της σε όλα, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού.

Όχι. Δεν είναι παράλογο. Είναι συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση προκειμένου τα πράγματα σε σχέση με τις τηλεοπτικές άδειες, να παραμείνουν ως έχουν. Δηλαδή να μην υπάρχουν άδειες και οι καναλάρχες να συνεχίσουν την αεροπειρατεία.

Και η πρόταση νόμου που κατέθεσε τι λέει; Να λειτουργούν όσα κανάλια επιτρέπει η αγορά, δηλαδή όσα επιτρέπουν και δανειοδοτούν οι τράπεζες, να μην γίνει διαγωνισμός αλλά αδειοδότηση με ένα τίμημα απροσδιόριστου ύψους για τους υποψήφιους καναλάρχες και φυσικά να μην υπάρχει όρος για την απασχόληση του προσωπικού... Μια χαρά δηλαδή. Όλα όπως τα θέλουν οι μιντιάρχες.

Τι λένε επ' αυτών άραγε οι διάφορες ενώσεις τύπου και συντακτών και τεχνικών ραδιοτηλεόρασης κλπ οι οποίοι έσκιζαν τα ιμάτιά τους ότι θα έχαναν τις δουλειές τους με τον νόμο της κυβέρνησης;