Λιοσίων. Ειδικά στο ύψος των Σεπολίων είναι ο δρόμος της απόλυτης παρακμής. Πλυντήρια - λιπαντήρια και μάντρες. Μάντρες αυτοκινήτων, μάντρες ανταλλακτικών αυτοκινήτων, μάντρες ταξί, μάντρες χωρίς τίποτα μέσα, μάντρες ανθρώπων. Γκρίζα, σκοτεινή, βρώμικη και δυσκολοπερπάτητη.

Παρακμή. Και καθότι κι εγώ δεν είμαι fun (ούτε σε φάση) ακμαιότητας, την περπατώ συχνά την Λιοσίων. Αλλά σήμερα, πρώτη φορά είδα, πρώτη φορά το πρόσεξα ,ότι υπάρχει φως και ελπίδα.

Πάνω στο τοίχο του 52ου δημοτικού σχολείου. Δον Κιχώτης και Θερβάντες.