Λιοσίων. Ειδικά στο ύψος των Σεπολίων είναι ο δρόμος της απόλυτης παρακμής. Πλυντήρια - λιπαντήρια και μάντρες. Μάντρες αυτοκινήτων, μάντρες ανταλλακτικών αυτοκινήτων, μάντρες ταξί, μάντρες χωρίς τίποτα μέσα, μάντρες ανθρώπων. Γκρίζα, σκοτεινή, βρώμικη και δυσκολοπερπάτητη.

Νέοι ένοικοι, πολύχρωμοι μετανάστες με διαπεραστική φωνή, δραπέτες, κατεργάρηδες με εξαιρετικές ικανότητες επιβίωσης, οι παπαγάλοι της Αθήνας κατάφεραν μέσα σε 30 χρόνια να γίνουν και επίσημα ελληνικό είδος και να κυριαρχήσουν στα πάρκα και στα άλση της πόλης, δίνοντάς τους ένα χρώμα εξωτικό.

Μιά φωτογραφία ενός graffity στον λόφο του Κολωνού.

Έτυχε να παρατηρήσω τον τελευταίο καιρό τον τρόπο που γράφουν αρκετοί νέοι άνθρωποι στην επικοινωνία τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχουν αναπτύξει μια άλλη μορφή της γλώσσας μας, που τους βοηθάει να πληκτρολογούν λιγότερα γράμματα, να αποφεύγουν πολλά ορθογραφικά λάθη και όμως τις περισσότερες φορές αυτό που πληκτρολογούν να βγάζει νόημα και να μπορούν να συνεννοηθούν, ειδικά αν ο συνομιλητής τους είναι εξασκημένος σε αυτό το ηλεκτρονικό γλωσσικό ιδίωμα.

Μένουμε σπίτι. Όλοι, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν.

Μένουμε σπίτι, γιατί αλλιώς είμαστε ανεύθυνοι –ή μάλλον υπεύθυνοι για όσους χαθούν.

Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων των βρεφών και νηπίων για τους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Αθηναίων ανήρτησε ορισμένες προτάσεις για απασχόληση των πολύ μικρών ηλικιακά παιδιών μας που αυτές τις μέρες είναι αναγκαστικά μέσα στο σπίτι μαζί με μας.

H paloservices μας έστειλε ένα δελτίο τύπου με τα αποτελέσματα της έρευνάς της σχετικά με την επίδραση του κορωνοϊού και στον ψηφιακό κόσμο.

Όταν βλέπω στην tv προγράμματα του τύπου «παίκτες διαγωνίζονται για κάτι»,

Στις ακτές της Τοσκάνης, ανάμεσα στην νήσο Έλβα και στην Κορσική, ένα νησί μήκους δεκάδων χιλιομέτρων, δημιουργείται όταν υπάρχουν οι κατάλληλες καιρικές συνθήκες και μετά πάλι χάνεται.